maandag 14 juli 2014

Foute reactie


Een lang weekend achter de rug. Momenten van wanhoop afgewisseld met pogingen om me open te stellen voor contacten met anderen. Vast van plan om niemand opnieuw lastig te vallen met mijn emotionele chaos.
Een verjaardag etentje bij een paar vriendinnen. Ze zijn helemaal onder de indruk door een conflict met een dochter en schoonzoon van een van hen.  Dat maakt het makkelijk voor mij. Het gesprek gaat over hen, de lekkere scampi en hun dieren.

Maar eens thuis slaan de emoties in alle hevigheid toe. Niet weten hoe en of ik verder moet met therapie. En met welk doel? Diep van binnen geloof ik niet dat ik me ooit echt goed ga voelen in een leven alleen, zonder me verbonden te voelen met iemand. Mijn verstand probeert me te overtuigen dat dit wel moet mogelijk moet zijn. Maar ik zie geen weg. Weet zelfs niet of ik mij wil verzoenen met een leven alleen. Ik kan geen stappen bedenken die ik zie zitten die ik al niet gezet heb.
In de namiddag heb ik me zelfs om het huilen te couperen zo ver gekregen dat ik naar een koffiehuisje gestapt ben om thee te gaan drinken. Om niet elke raadgeving van mensen in de wind te slaan.
Ik zit tussen tafels met koppels, een groepje vrouwen en er zitten ook twee oudere dames elk apart aan een tafeltje.
Voor zich uit te staren. Overbodig in hun koffie te roeren. Ik knik hen goedendag. Als een van hen opnieuw een koffie met gebak bestelt vraag ik me af hoe lang ze hier reeds vertoeven. In stilte. Alleen.
Van binnen doet alles pijn. Ik drink mijn thee op en ga naar huis.

Mijn vrouw wil me uit haar leven houden omdat ze niet weet welke houding ze moet aan nemen. Ze weet dat ze me diep gekwetst heeft en denkt dat ze dus beter afstand houdt. Ze biedt haar excuses aan.
Dat is de inhoud van een korte mail die volgt op een praktische even korte vraag van haar rond de belastingaangifte. Een antwoord op mijn reactie dat ik dit zelf al heb aangepakt gezien zij alle contact heeft gestopt.
Na maanden een eerste teken van leven van haar.

Vermoedelijk heb ik de foute reactie gegeven door te antwoorden dat de leugens, het bedrog en het gedumpt zijn zo moeilijk te verteren zijn, dat ik haar excuses wel apprecieer maar dat ze mij te goedkoop zijn. Daarna is het stil. Geen antwoord meer.

Alles wringt. Ik blijf er mee worstelen. Waar doe ik goed mee? Wat kan, mag, dien ik nog te zeggen? Naar haar toe, naar anderen toe, in therapie? Wat heeft nog zin? Drang om haar te bellen, haar stem te horen. Niet weten of dit een goed idee is of niet. Of zij dit wil of niet. Of het mij al dan niet goed doet. Mijn trots die aangeeft dat het aan haar is om een stap te zetten. Of is die mail een stap en ligt het nu bij mij?
Een hele nacht woelen, huilen, er niet uit raken.

's Anderendaags afgesproken met vrienden. Een dagje shoppen. Hun vriendelijke aanwezigheid doet goed. Het blok van binnen zoveel mogelijk negeren. Alle gedachten telkens opnieuw wegduwen. Me focussen op het winkelen, snuisteren tussen koopjes en bijpraten over de kinderen, hun verbouwingen en ditjes en datjes bij koffie met een broodje. Dankbaar voor hun warme aandacht en de ruimte om even bij hen te mogen zijn.

Als ik naar huis rijd zie ik door de hevige regenval nauwelijks een paar meter voor me. Vechten om mijn ogen open te houden, me niet te laten overmeesteren door de vermoeidheid, me op de baan te blijven concentreren.
De gedachte op de achtergrond duwen dat ik vroeger na een uitje gewoon mijn ogen kon sluiten in de wagen terwijl mijn vrouw aan het stuur zat en me veilig thuis bracht.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten