Begeerte

Mezelf proberen concentreren op teksten over opvoeding. Maar mijn gedachten dwalen voortdurend af. Mijn gsm naast me. Hopen op een berichtje, op een teken van leven. Alles in mij snakt er naar haar stem te horen. Heel mijn lijf wil haar voelen. Heel mijn lijf reageert. Wil haar spijts alle rationaliteit dicht tegen me aan,  in mij, in haar ..om haar nooit meer los te laten.

Mezelf tot de orde roepen. Lichamelijke verlangens, lichamelijke nabijheid behoren niet meer tot mijn leven. Het is iets wat ik op een of andere manier moet verdrongen krijgen.
Herinneringen aan passionele en intieme momenten doen enkel nog pijn. Doen mij verlangen. Een verlangen dat niet meer kan gestild worden.
De vrouw in mij moet zich weg rationaliseren. Er zijn genoeg mensen die zonder kunnen. Die er zelf wat zouden voor geven om dit uit hun leven te weren. Of die er in slagen dit te sublimeren door op te gaan in spirituele of andere zweverige toestanden.
Ik vrees alleen dat ik daarvoor te nuchter, te lijfelijk, te simpel of te primitief in elkaar zit.

Telkens opnieuw hetzelfde stuk tekst doornemen. Het interesseert me geen fluit.
Een vriend stoeft op de chat dat hij op korte tijd negen nieuwe vriendinnen heeft toegevoegd. Ik had al opgemerkt dat sommigen op hun profielfoto's duidelijk hun vormen leken te etaleren.  'Ik heb het nog altijd', zegt hij, verwijzend naar zijn vermeend sexappeal.
Ik heb mijn bedenkingen maar weet wel dat hij voor zijn vrouw door het vuur gaat. Ze hebben al heel wat watertjes doorzwommen. En het is 'nen Oilstjeneer' dus hij kan zijn afkomst waarschijnlijk niet verloochenen.

Misschien hebben mensen het inderdaad nodig om zich begeerd te voelen. En sommige mannen lijken na jaren huwelijk  dit ook te verwachten van ander vrouwelijk schoon dan hun wederhelft.

Voor mezelf weet ik dat een vrijpartij me vroeger een enorme energie boost gaf. Een hele dag in de wolken, stralen, bergen kunnen verzetten, momenten van extase die uitdijden in al mijn activiteiten, die mijn contacten die dag levendiger, opgewekter, kleurrijker maakten.
Niemand kreeg me dan uit mijn humeur. Geen lastige cliënt die ik naar de maan wenste. Ik stroomde over.
Maar deze mijmeringen verzwaren enkel het blok van binnen. Brengen enkel frustratie. Energiepeil nul komma nul.

Dus toch terug de draad opnemen. Positief ouderschap. Baah.