Gaan slapen vol adrenaline. De kwaadheid zindert nog na in heel mijn lijf. Het drijft wanhoop en verdriet naar de achtergrond. Iedereen kan voor mij op dit moment de pot op. Maar het helpt niet om tot rust te komen. Het duurt lang eer ik de slaap vat.
Om vier uur klaar wakker met verschrikkelijke migraine. Mijn rechter oogbol lijkt zo wat uit mijn oogkas te worden geduwd. Een deel van mijn gezichtsveld ontwaart enkel flitsen en sneeuw. Het beetje licht dat onder de gordijnen door komt valt pijnlijk scherp op mijn lens. Ik kruip weg onder mijn dons, duisternis opzoekend. Omdraaien in bed geeft misselijkheid en duizelen. Mijn nekspieren nog in volle reactie op de behandeling van daags voordien.
Toch weer wat in een slaap-droom toestand terecht gekomen. Een scène in een of andere industrieel aandoende keuken. Twee onbekende Aziatische vrouwen zijn links van me bezig een gerecht te bereiden. Een vieze onbestemde bruinige saus staat te pruttelen in een braadslede. Ik voer een emotioneel gesprek met mijn vrouw aan het kookfornuis. Ik herken de hapjes die we gemaakt hebben op onze laatste 'komen eten' reünie met vrienden.
Ik wil antwoorden. Ik wil begrijpen. Ik roep, maak een scène maar krijg van haar alleen te horen dat ze nu eindelijk gelukkig is met een puber die haar op handen draagt, een familie die haar direct heeft aanvaard en een jongere mooie vrouw. Ze heeft het nieuwe leven dat ze wou.
Ik wil slaan, brokken maken, laat een grote zware tinnen pollepel met kracht in de Chinese saus terecht komen. Het goedje spat sissend alle kanten op, ook op mijn vrouw. Ze verpinkt niet. Het lijkt of mijn woorden, mijn emoties van haar afglijden. Of ik er gewoon niet ben voor haar. Ik kan haar zelfs niet aanraken, alsof ze lucht wordt als ik naar haar tast of grijp.
Het beeld van mijn vrouw wordt het beeld van de papa van mijn kinderen met haar stem. Helemaal verward, gedesoriënteerd en overstuur word ik wakker. Kotsmisselijk en met bonkende pijn in mijn oog. Mijn rechter gezichtshelft singelt.
Een hele dag cliënten. Al mijn energie inzetten om de pijn naar de achtergrond te duwen en me open te stellen voor hun verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten