Leeg gelopen

Moord, verkrachting, verkeersagressie, flagrante raciale discriminatie, familiaal geweld...ik heb het allemaal gehad vandaag. Een multi-cultureel gezelschap in mijn bureau met schrijnende verhalen die vaak elke verbeelding tarten. Een hele dag aan de slag met cliënten. Me focussen op hun strijd om de meest onwaarschijnlijke onrechtvaardigheden van het leven te overleven. Hen ondersteunen in hun keuzes, hun aandacht richten op de mogelijkheden die ze quasi toevallig zelf aanreiken. Intensief werk. Blij om te realiseren dat verscheidene van hen ondertussen heel wat aan levenskwaliteit gewonnen hebben. Dankbaar voor de zomer en het goede weer die de zin en de goesting van mensen aanscherpen om dingen te ondernemen.
Nu mijn laatste cliënte buiten gelaten. Ze heeft veel afgelachen in de sessie. Een heel pak last is de laatste week van haar schouder gevallen. Ze gaat nog een terrasje doen met haar man.

Als ik de deur achter haar sluit is het alsof al de energie uit mij wegvloeit. Leeg gegeven, terug gesmeten in mijn eigen leegte. Een leeg huis, niemand om bij thuis te komen, om bij tot rust te komen, om al de indrukken te kunnen los laten. Alles in mij snakkend naar een knuffel, de warmte van een lichaam tegen het mijne.
Een keuken die vol vaat staat. Een besmeurde vloer. Een wasplaats vol vuile was, want ik ben nog niet door de berg geraakt die mijn kampgangers achter gelaten hebben. En op de koop toe een TV die het nog maar eens niet doet.
De moed zinkt me in de schoenen. Vechten tegen de tranen en de wanhoop.
Alleen.