Beurs

Haar conclusie baseert ze op wat ze van me gezien en gehoord heeft. Ik probeer al een jaar voor mezelf te zorgen. De dingen te doen waarvan ik weet dat ze me normaal gezien moeten helpen. Structuur in mijn leven, gezond regelmatig eten, slapen en bewegen en afspreken met anderen. Maar ze merkt dat het niet beter gaat. Dat ik helemaal uitgeput ben. Dus misschien moet ik het toch overwegen om medicatie te nemen, om mijn lichaam te helpen om wat meer energie te vinden.

Alles wringt van binnen. Dit is niet wat ik wou horen toen ik gisteren bij mijn therapeute mijn wanhoop deelde. Na een vermoeiende werkdag waarbij heel mijn lijf pijnlijk stijf aanvoelde leek deze boodschap me opnieuw te bevestigen in mijn falen.
Mijn systeem kan het niet aan. Ik kan het niet aan.
Het lijkt of ze mijn laatste restje eigenwaarde aan diggelen slaat.
Alles in mij protesteert. Het zijn geen pillen die ik nodig heb. Ik wil geen afgevlakt leven. Ik wil de bijwerkingen niet.  Ik wil voelen, beminnen, graag zien en graag gezien worden, opnieuw kunnen vertrouwen en me weer veilig voelen en genieten met iemand. Zelfs al zegt mijn verstand dat dit er nu eenmaal niet meer is.

Ze heeft een punt als ze aangeeft dat ik nu niet de energie heb om daar werk van te maken. Ik kan evenmin bedenken welke stap ik in die richting zou kunnen zetten. Ik heb altijd graag gezien, ben altijd wel intens door iemand graag gezien geweest, of verkeerde tenminste in die illusie. En nu zou ik daar zelf naar op zoek moeten gaan? Ik lijk me dan wel als een soort koopwaar te moeten presenteren. En ik weet momenteel zelfs niet of ik zelf nog kan graag zien en iets te bieden heb, of ik los van het gebrek aan energie nog kan opbrengen om te investeren in iemand, om iemand te vertrouwen, om iemand te koesteren en lief te hebben.
Mensen lijken me eerder snel te irriteren of te raken. Ik ben ook helemaal niet gewoon om naar mensen te kijken met een vorsende blik van 'ben jij een mogelijke partner'? 
Ze pikt mijn kwaadheid op en  moedigt me aan om ze te uiten. Het is dubbel.
In haar plaats zou ik zelf ook met een cliënt in gelijkaardige omstandigheden medicatie ter sprake brengen.
Maar iedereen, vooral degenen die thuis in een warm nest zitten, heeft wel zijn mening over wat ik hoor te doen. En ondertussen weet ik zelf evenmin of ik het allemaal kan volhouden.
Maar weet ik wel dat mijn vrouw me niet zo ver krijgt dat ik aan de pillen moet.

Het is niet mijn keuze geweest om alleen te vallen. De scheiding is me door mijn strot geduwd. Er is over niets een gesprek mogelijk geweest. Het is voor mij beslist.
En wil ik nog een beetje zelftrots kunnen behouden dan heb ik het vooral nodig om zelf te kunnen kiezen. Zelfs al zie ik niet welke keuzes er nog zijn, heb ik nergens zin in en twijfel ik over alles.  Ik wil vooral niet nog meer dingen in mijn maag gesplitst krijgen.


Zoals mijn osteopaat daarnet toen ik op zijn vraag antwoordde dat ik nog steeds alleen was. Een pleidooi van een kwartier om een stamcafé te zoeken. Een plaats waar je een paar keer per week kan binnen springen om een koffietje te drinken en je altijd wel iemand bekend of onbekend tegen komt om een praatje mee te maken. En ik moet zeker een reis boeken, zo een voor alleenstaanden, iets avontuurlijk, iets anders, zodat ik nieuwe mensen ontmoet. Absoluut doen.

De kwaadheid geeft me energie en ik verlaat de therapiesessie steviger dan ik ze aanvatte.
Maar ik voel ook afstand. Zelf kiezen is nu in mijn leven niet meer je keuze bepleiten en dan samen voor iets gaan waar jezelf kan achter staan, soms een compromis maar heel vaak ook gewoon samen gaan voor iets dat voor jou belangrijk is.
Zelf kiezen is nu iets dat ik alleen moet doen en waar ik zelf ook helemaal alleen de gevolgen van moet dragen. Is vaak ingaan tegen wat anderen vinden dat ik hoor te doen.

En het lijkt dan of je dan achteraf niet moet afkomen dat het niet met je gaat.
Hoe moet ik me de volgende keer opstellen? Kan ik nog eerlijk aangeven dat het niet gaat als ik de gegeven raad of aanbevelingen niet opvolg?
Iets in mij duwt het piekeren opzij. Iedereen kan de boom in. Laat ik dan maar een koppige bitch zijn. Mijn lijf voelt alsof het overal beurs geslagen is na de behandeling. Gewoon platte rust in mijn zetel, ver weg van voor mij nu al te moeilijke menselijke interacties.