Verpleegkundigen verder helpen in hun traject met ouders. Tussendoor ingaan op de opgewekte verhalen van collega's over vakantie-ervaringen en -plannen. De sfeer is vrolijk. Er is weinig werk en tijd voor gekeuvel. Ik luister. Probeer enthousiast te zijn voor hen.
Een fietsvakantie in Duitsland. Naar een vakantiehuisje in de Ardennen. Een hele maand augustus met het gezin naar Bretagne en zelfs nog een verrassingsreisje naar Napels in september.
Het lijkt alsof de zon en het zomergevoel iedereen gelukkig maakt.
Het blok graaft zich de hele dag dieper en dieper in mijn borstkas. Maar ik luister en praat met hen mee en zwijg over mijn eigen wanhoop, mijn nood aan vakantie, aan ontspanning, aan rust, aan liefde en gekoesterd worden.
Daar heeft niemand boodschap aan.
Onder de middag samen een terrasje doen. Onderwerp is partners en solden. Mannen die niet te bewegen zijn om mee te gaan shoppen of kleren te passen. Een mannelijke collega die het maar met graagte aan zijn vrouw overlaat om een eerste selectie te maken. Dan zal hij wel aangeven welke broek of trui hij ziet zitten. Geen complimenten. Het moet niet te lang duren.
Mijn vrouw die in elke kleding of schoenenwinkel wel iets vond dat ze graag had en altijd zin had om iets te passen. Zelfs in de supermarkt uren kon rondhangen. Om nog maar te zwijgen van sport- en doe-het-zelf zaken.
Ik zwijg. Voor de buitenwereld heb ik geen partner meer en hoor ik hier niet meer over te praten.
Telkens opnieuw concentreren op mijn ademhaling. Emoties terugdringen.
In mijn gedachten duiken steeds de teksten op die ik gisteren onder ogen kreeg toen ik een schuif vol kousen aan het opruimen was. Een bundeltje kaarten en berichtjes van mijn vrouw. Lieve woordjes, liefdeskaartjes, wensen om elkaar nooit te vergeten, er altijd te zijn voor elkaar...Honderden heeft ze geschreven. Ik vond ze op mijn hoofdkussen, aan de ontbijttafel, in mijn agenda... Ik heb ze allemaal bewaard en gekoesterd. En ik kom er regelmatig tegen, overal in huis. Waar ik vroeger smolt en op wolken liep door deze lieve attenties doet het nu allemaal zo'n pijn.
Nu maakt liefde, een partner, genieten van vakantie met dierbaren geen deel meer uit van mijn leven. En ik moet hier op een of andere manier mee om kunnen. En zwijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten