Kurk en klussen

Ben je tevreden van die kurkvloer? Mijn cliënt kijkt keurend rond in de praktijk. Ligt hij al lang? Ik realiseer me dat hij ook de afgesleten stukken opmerkt. Plaatsen waar zelfs de kleurlaag is weggesleten. Nee, ik ben er niet zo tevreden over. Ik begin terug over het doel van zijn bezoek. En dat is niet mijn kurkvloer.
Mijn brein stuwt ongevraagd herinneringen naar boven die me dwingen al mijn wilskracht in te zetten om opkomend verdriet weg te duwen. Sinds mijn vrouw is vertrokken is de vloer niet meer behandeld. De glans en de kleur zijn vervaagd en dof geworden. Maar dat is maar een van de vele dingen waar ik niet meer toe kom.

Vorig jaar was het harsen van de kurkvloer een van de to do's op mijn lijstje tijdens onze vrije week in de Paasvakantie. Naast het verven van de wachtzaal waar een kind mijn muur had volgekrabbeld met potlood, het herstellen van de vernielde WC-deur en het behandelen van de tuinmeubelen.
Mijn vrouw was wat kribbig geworden toen ze van de plannen hoorde. Ze wou er liever een paar dagen op uit, relaxen, niet steeds werken. Maar door de vele kosten voor haar fietsproject, haar voorziene fietsvakantie naar de Ventoux en het vooruitzicht op een gezamenlijke zomervakantie in Duitsland leek het budgetmatig niet zo'n goed idee. En die dingen moesten gebeuren.

Toen ze nog voor de Paasvakantie spontaan op een vrije dag de wachthal al geschilderd had toen ik thuiskwam van het werk kon ik haar wel doodknuffelen. Iets dat kon geschrapt worden.
Ook  toen ze in de vakantieweek op een ochtend  vroeg alle meubelen begon uit mijn bureau te halen en ze grotendeels alleen de kurk behandelde terwijl ik boodschappen deed en eten klaar maakte. De toiletdeur is eveneens hersteld geraakt. Ik heb de tuinmeubelen schoongemaakt en geolied. Er was tijd om te shoppen en te wandelen en de week is afgesloten met een perfect geslaagd diner voor vrienden.
Een hele dag voorbereidingen helemaal op elkaar afgestemd. Samen koken en alles in gereedheid brengen voor het bezoek. Genoten van elk moment. Fier op het resultaat, blij met de complimentjes van onze gasten.
Het is in mijn beleving de laatste keer dat we in complete harmonie iets samen hebben aangepakt.
Nadien zijn we ingehaald door de drukte van haar fietsproject, een hectische werkperiode en een treinongeluk dat er voor zorgde dat ze 's avonds soms verschrikkelijk laat thuis raakte...en uren met haar nieuwe treinvriendin kon doorbrengen.


Nu lukt het me niet meer om dingen aan te pakken. Ik heb er ook geen zin meer in. De kurk kan me gestolen worden zelfs al besef ik dat de schade ondertussen niet meer te verhelpen zal zijn met harsen. Zelfs de lekkende verwarmingsketel brengt me niet in beweging. Gewoon af en toe de doorweekte dweil uitwringen.
Ik doe het hoogst noodzakelijke. Mijn werk, de was en de strijk, de vaat, wat opruimen, stofzuigen, de planten water geven, het gras maaien en wat de kinderen van me vragen.

Ik doe het zonder de voldoening te ervaren die ik vroeger had als alles netjes aan de kant was.
Mezelf opleggend om bezig te blijven, om niet lamlendig te zitten treuren, om mezelf niet te laten gaan.
Nu een lang weekend voor de boeg. Afgesproken met vrienden om de eenzaamheid te doorbreken. De kinderen op kamp en aan het werk.
Ik mis haar verschrikkelijk. Ik mis mijn leven van vroeger verschrikkelijk.