Verhuis

Fijn om eens niet alleen te moeten ontbijten. Mijn oudste dochter is thuis voor een paar dagen België. Maar ze geeft aan zelf ook altijd alleen te ontbijten en zij...zij geniet daarvan. Geniet van het eten, de krant lezen, gewoon even tijd alleen.
Ik moet mij herpakken. Ik heb geen vrouw nodig om van een ontbijt te genieten, krijg ik te horen.
Het blok wringt zich pijnlijk diep in mijn borst. Ik pik het verwijt op.
Ik doe er het zwijgen toe want de gekwetstheid omwille van de opmerking zou mij tot giftige reacties brengen en ik wil het op haar niet afreageren.
Als ze me even later betrapt op facebook maakt ze zich lastig. Wanneer ga je haar nu eens blokkeren?
De tranen komen als ik woedend laat verstaan dat ik zelf wel zal beslissen wat ik wel of niet doe.
En dan is het opnieuw mijn excuses aanbieden. Het lijkt wel een terugkerend fenomeen met de kinderen.
Samen dozen vullen. Ze verhuist nu definitief naar Zwitserland. Haar contract vorige week getekend. Opnieuw afscheid. Allerlei spullen die ik bijeen gespaard heb voor de vier kinderen doorzoeken. Welke handdoeken ziet ze graag? Welke keukenspulletjes kan ze nog gebruiken?
Ik had het me anders voorgesteld. Mijn dochter helpen bij het inrichten van een eigen optrekje.
Vechten tegen de tranen. In stilte verder doen met een grote krop in mijn keel. Ogen die branden en een zwaar en pijnlijk hoofd.
Twee, drie keer knuffelt ze me voor ze in de wagen stapt. Maar ik moet al mijn energie inzetten om niet te beginnen wenen.
Ze gaat naar haar oma. Ook daar is nog veel in te pakken. Ik wacht ondertussen op de thuiskomst van de twee jongsten. Na een vermoeiend maar vermoedelijk superleuk kamp en drie dagen festival komen ze straks met een berg vuile was en verhalen.
De uitputting doet me nu alleen maar wensen dat ik mag slapen en voorlopig niet meer wakker hoef te worden.