Je moet je herpakken. Je bent vel over been. Mijn zus kijkt me streng aan terwijl ze me kritisch observeert terwijl ik enkele afdankertjes van haar aan het passen ben. Het is ondertussen vier maand geleden dat ze me nog gezien heeft.
Je zou haar beter eens goed haar vet geven. Mijn zus zou haar in mijn plaats eens goed koeioneren. Een dikke profiteur is het immers. Ze heeft er voor gezorgd dat ze er psychisch en financieel boven op is gekomen met jouw hulp en dan laat ze je stikken.
Ik ben murw van de pijn in mijn nek en rug. Vermoeid door een hele dag werken en vechten tegen gevoelens van wanhoop en eenzaamheid. Ik slaag er niet in om te reageren. Ik heb niet meer de kracht om de verdediging van mijn vrouw op mij te nemen. Het leidt ook nergens meer toe. Mensen denken er maar van wat ze willen.
Ben het ondertussen al gewoon dat mensen ongevraagd hun mening uiten over haar gedrag en dat van mij in reactie op haar vertrek.
Ze doen maar.
Je gaat je wel in stellen in een leven alleen. Dat heeft tijd nodig. En wie weet ...maar ja, wie weet ook niet. Je gaat er je wel in stellen. Dat went. Dat gaat zo.
Te moe om de opmerkingen te laten doordringen. Gelukkig komt mijn moeder er bij zitten en wordt de recente reis van mijn zus' kinderen het onderwerp van gesprek. En misschien spreken we deze week eens af om met haar kinderen een tentoonstelling te bezoeken. Haar zoontje is gebiologeerd door alles wat met de eerste wereldoorlog te maken heeft.
Zwijgen en eten. De spaghetti is lekker waardoor toch één basisbehoefte al vervuld is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten