Een staartje

Het verhaal van mijn trip naar Edinburgh kent een niet zo leuk staartje.
Mijn moeder licht me in nadat ik goed en wel uitgepakt ben. Ze kon het huis niet meer in zaterdag toen ze de planten kwam water geven. De sleutel raakte niet in het sleutelgat. Slot geforceerd?
Toen ze langs het hek in de tuin keek zag ze dat de fietsen uit het berghok waren gehaald en op het terras stonden. Paniek dus.
Een neef van haar die in de buurt woont opgetrommeld. Een hele operatie met een breinaald om uiteindelijk de deur open te krijgen. Voorzichtig op inspectie. In het berghok ligt een zeil en een kussen. Er heeft duidelijk iemand geslapen tussen de vuilniszakken en het tuingerei.

Navraag bij de buren. Een vrouw is met een ladder langs gekomen en over de poort gekropen en ze heeft een en ander over gegooid. Aangesproken door de buren vertelde ze dat ze niet binnen kon en bij de hond buiten bleef slapen.
De buurvrouw had er duidelijk haar bedenkingen bij.
Mijn moeder denkt er ook het hare van na een telefoontje met de vriendin die het op zich had genomen om voor de hond te zorgen. Ik weet niet wat ik bij het hele verhaal moet denken.
Maar de dieren zijn verzorgd. De hond blij dat we terug zijn. Alles is OK.

Ik bel naar mijn vriendin. Geen gehoor.
Ook gisteren een paar keer gebeld. Ik krijg haar niet aan de lijn.
Deze ochtend een mail. Ze vond het fijn om voor de hond te zorgen. Ze heeft wel gemerkt dat mijn moeder en de buren niet opgezet waren met haar inbraakpoging. De buurvrouw zou gedreigd hebben met politie.
Nu voelt ze zich slecht. Ze wil even bekomen. Even geen contact.

Zucht. Een mail terug om haar te bedanken voor de goede zorgen. Geen probleem met de creatieve oplossing die ze voor het sleutelprobleem heeft gevonden. Ik kan niet anders dan de afstand die ze wenst te respecteren.