Hammam

Ik had gisteren het besluit al genomen na een hele namiddag prutsen en wenen achter de computer. Het lukt me niet om van thuis uit wat administratief werk te doen. Concentratie nihil. Motivatie idem dito.
Dus deze namiddag verlof genomen. Deze ochtend nog naar Brussel voor een ondersteuningsgesprek. Een verpleegkundige wou overleggen over spanningen binnen haar team.
Een beetje verbaasd ben ik ingegaan op de vraag van haar verantwoordelijke om dit gesprek te voeren. Ze behoort immers niet tot een van mijn teams.
Ze geeft aan dat ze zelf naar mij gevraagd heeft. Ze heeft me al een paar keer ontmoet op vormingsmomenten en ervoer mij als een zeer rustig en warm persoon. Niet zo'n 'emo-brok' als ze zelf is.
Alles snoert dicht van binnen. Ik had nog maar net mijn gezicht wat opgefrist in het toilet toen ze arriveerde.
Soit. Ze heeft iemand nodig die nuchter en op afstand de situatie kan bekijken en haar raad kan geven.
Twee uur luisteren en zoeken waar er openingen zijn om de verzuurde band tussen haar en een collega weer vlot te trekken. Via de principes van geweldloze communicatie ontdekt ze welke switch ze zelf kan maken en lijkt ze begrip te kunnen opbrengen voor een mogelijke reden van het gedrag van haar collega. Een check waard. Ze ziet het helemaal zitten om het aan te pakken.
En dan ... dit kan ik ook gebruiken in het contact met mijn man. Een heel verhaal van vierentwintig jaar zoeken, misverstanden en moeilijke communicatie maar elkaar telkens toch opnieuw vinden.

Een krop in mijn keel. Vechten tegen mijn tranen. Dit komt te onverwacht. Ik wou het professioneel houden. Niet stilstaan bij de bruikbaarheid van wat ik breng, van wat ik vertel in persoonlijke situaties. Vroeger stond ik met heel mijn ziel en wezen achter dit model, geloofde ik er in. Paste ik het zelf ook toe in gesprekken met mijn vrouw en met mijn kinderen.  Nu ervaart mijn hele wezen dat je niets hebt aan communicatieprincipes, intenties tot verbinden als de ander elk gesprek weigert, uit contact gaat, je gewoon niet meer moet.
Met het excuus van een volle blaas dan maar snel afgerond. Een toilet is steeds meer een plaats om te bekomen en me te verschuilen.  Ze belooft me op de hoogte te houden van het verdere verloop.

In de namiddag naar een wellnesscentrum.  Ontsnappen aan het alleen thuis zitten treuren. Voor het eerst helemaal alleen er naar toe . Het voelt even onveilig om in mijn eentje uit de kleren te gaan tussen allemaal vreemden. Dus snel in de jacuzzi. Het warme en pompende water doet mijn spieren goed. Als ik mijn ogen sluit voel ik de aanwezigheid van mijn vrouw. Zoals we hier vaak gezeten hebben, haar voeten die de mijne onder water vinden.
De warmte, het water, de naaktheid maken me bewust van elke vezel in mijn lijf.
Het is alsof mijn vrouw hier bij me is, de sauna binnenkomt, in het zwembad naast me zwemt. Mijn hand vastneemt, mijn lippen kust, haar ogen langs mijn lichaam laat glijden, Ik hoor haar stem die me zo vertrouwd  in de oren klinkt.
Na de scherpe pijn en de machteloze frustratie en boosheid van de laatste week brengt dit een milde droefenis, die verzacht.
Ik besef dat het enkel herinneringen zijn, dat in mijn realiteit deze intieme verbondenheid niet meer bestaat. Maar ik voel vooral opluchting dat ik dit even kan ervaren. Het leek alsof dit helemaal weggevaagd was door de woede en wanhoop. Alsof er geen troost meer mogelijk was.

Een scrubsessie in de Hammam. Even schrikken als de begeleider uitnodigt om elkaars rug in te wrijven met een mengsel van honing en kokos. De meeste mensen zitten er met een partner of een vriendin. Naast mij zit een jonge man met een hoog homo-gehalte en grote ree ogen.
Hij wil wel mijn rug scrubben.
Hij wrijft stevig en lang. Masseert de zoutmassa met cirkelvormige bewegingen en zonder gêne langs mijn rug en billen. Heel mijn lichaam reageert. Zijn handen worden de handen van mijn vrouw. Ik sluit mijn ogen en laat gebeuren. Het hoeft niet direct te stoppen.
Als ik op mijn beurt ruim de tijd neem om zijn rug onder handen te nemen ben ik me bewust van de jeugdige stevigheid van zijn huid en spieren maar voel eveneens de ronde zachtheid van de rug van mijn vrouw bij diezelfde bewegingen.
Al meer dan een jaar heb ik niemand meer aangeraakt, al meer dan een jaar heeft niemand mij meer aangeraakt. Nu kom ik onverwacht in deze situatie en alles in mij reageert.
Dankbaarheid, gemis, verlangen, opwinding, frustratie, boosheid, gekwetstheid. Opnieuw vechten tegen opstuwende tranen.
Het doet deugd, de opgedoken herinneringen, maar ook de spontaan aangeboden aanraking vergezeld door een heel lieve glimlach.

Ik vraag me af hoe ik ooit moet wennen aan een leven waarin ik alleen verder moet. Ik vrees de dag dat ik geen toegang meer heb tot de herinneringen en ik enkel moet teren op dergelijke toevallige zeldzame en anonieme contacten.