Zwemmen

Een heel weekend opvullen. Naar het containerpark om me van al de rommel die zich heeft opgestapeld te ontdoen. Dan naar de pedicure om wat voor mezelf te zorgen. Boodschappen en tussendoor de ene was na de andere draaien. Hopen dat het buiten even droog blijft ondanks opkomende dreigende wolken. Onder de middag bij mijn moeder gaan eten.

Als ik in de vooravond uitgeput neerplof vallen mijn zoon en zijn vriendin binnen. Of ik mee wil naar de Gentse Feesten. Iets gaan eten, eens rond gaan en dan terug naar huis, want nadien wil het jonge volkje uit.
Dus op naar Gent. De sfeer opsnuiven. In de drukte achter hen aan terwijl ze hand in hand of elkaar stevig omhelzend zich een weg door de massa zoeken. Hier en daar even kijken naar wat straattheater.
Het is warm en velen zijn schaars gekleed.
Een schril contrast met de laatste keer dat ik hier met mijn vrouw liep. Het goot en er was weinig volk. De artiesten hielden het snel voor bekeken of pakten net hun boeltje als we er langs liepen. Maar toch herinner ik het me als een fijn moment.
Nu voel ik me vooral dankbaar dat mijn zoon me spontaan mee vroeg en het fijn lijkt te vinden dat ik er bij ben. Op de terugweg ben ik met zijn vriendin alleen. Ze vraagt me honderduit over hoe mijn zoon als kind was. Kleine anekdotes vertellen die haar aan het lachen brengen en waarin ze nu nog reacties van hem kan in herkennen.

Eens thuis de eenzaamheid van me afschudden door een crimi op te zetten. Even van de wereld zijn. Niet stilstaan bij de leegte van mijn huis. Niet missen, niet toegeven aan de drang om haar even te horen.

Deze ochtend dan naar een hondentreffen. Alleen tussen een massa volk en ontelbare honden. Aanschuiven om samen met de hond wat oefeningen te doen. Een demonstratie eenden- en schapen drijven, canicross.  Met spanning afwachten of hij de zwemoefening wil doen. En ja, door de volgehouden inspanningen van de trainers zwemt hij twee keer de rivier over naar me toe. Hij klets nat, ik in een poging om hem aan te lijnen even nat.
De activity parcours moet ik zo laten. Spijtig maar alleen, zonder iemand die je handtas en je schoenen voor je kan bij houden lukt het niet om door tunnels te klauteren of door waterpartijen te hollen. Maar best wel leuk om naar te kijken.
Als mijn huid begint te gloeien door de zon en de hond nauwelijks nog vooruit kan, naar  huis.

In de zetel met een theetje. Snakken naar een knuffel, naar iemand dicht bij mij. Tranen met tuiten huilen om alles van me af te gooien en de vermoeidheid toe te laten. Nu hoeft er even niets meer.