Heel de dag lopen piekeren over wat ik moet zeggen in therapie. Kan ik nog aangeven dat ik me niet goed voel? Hoe gaat ze reageren? Haar opmerkingen van de vorige sessie liggen nog behoorlijk op mijn maag. Maar terzelfdertijd ben ik bang dat ze het met mij voor bekeken houdt.
Ook andere mensen lijken mij als mens meer en meer te vermijden, houden het bij koetjes en kalfjes als we elkaar ontmoeten. Zeker niets persoonlijk vragen, enkel de kinderen zijn veilig terrein. Gewoon wat lachen en zeveren. Bang dat ik emotioneel word? Er gewoon van uitgaan dat alles weer happy en vrolijk is?
Of hou ik het voor bekeken met mensen die zo kwistig aan geven wat ik allemaal dien te doen en te laten? Die mij bijna als abnormaal bekijken omdat ik mijn vrouw nog mis, omdat de eenzaamheid zwaar blijft wegen.
Kwaadheid, frustratie en gemis. Nood om dit met iemand te kunnen delen maar realiseren dat er niemand meer is waar ik me voldoende veilig en vertrouwd bij voel. Dus zelf verder worstelen.
Met een bang hartje naar binnen. Vertellen hoe ik het aanpak door bezig te blijven. Vechten tegen de tranen. Aangeven dat ik voortdurend kwaad loop op mensen en me afscherm voor hun reacties. Dat de paar keren dat de kinderen thuis zijn, zij het dan vaak zijn die het ontgelden doordat ik bij het minste uit mijn kram schiet. Hoe zij begrijpen en troosten, maar dat ik me daar dan ook schuldig door voel. Een spiraal waar ik niet uit raak.
En ja, ik heb behoorlijk zitten kauwen op wat ze vorige keer gezegd heeft.
Merk dat heel wat dingen die mensen me op mijn brood geven me kwaad maken.
Maar ze laat me mijn kwaadheid uiten. Door haar vragen realiseer ik me dat het mijn angst is om opnieuw in de steek gelaten te worden, niet goed genoeg bevonden te worden, die me kwaad doet reageren. Als ze me verzekert dat ze me niet in de steek gaat laten, maar bezorgd is, word ik overspoeld door verdriet.
Een huilbui ontlaadt en ik verlaat de sessie een heel stuk lichter.
En toch is er een deel in mij dat op zijn hoede blijft. Ook mijn vrouw wou van mij de verzekering, tot een paar weken voor haar vertrek dat het 'voor altijd' was en gaf zelf ook aan dat ze me graag zag.
Durf ik het nog vertrouwen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten