Boycot

Wat wil het leven me duidelijk maken door alle dingen die ik voor mezelf probeer te realiseren te boycotten?
De teleurstelling door de boodschap dat ik geen recht heb op enige vorm van tijdskrediet is nog niet verteerd, hoewel ik mijn best doe om er niet in te blijven hangen en mijn moed niet te verliezen bij de overvolle agenda.

Mezelf er toe gebracht om iets in te plannen, niet omdat ik er nu zin in heb maar in de hoop dat dingen doen die ik vroeger leuk vond ergens opnieuw een goed gevoel zouden teweeg brengen.
Een weekendje aan zee. De Haan, de jaarlijkse 'zee hondenwandeling'.
Mijn zoektocht naar een gezellige bed en breakfast waar honden welkom zijn dien ik na een paar uur op te geven. Ofwel geen beschikbare kamers meer in dat weekend ofwel wordt de beschikbare kamer ineens niet beschikbaar als ik probeer te boeken voor één persoon. Je bent blijkbaar niet overal welkom als single.
Ten lange leste ingegaan op een aanbieding voor een bungalow voor vier in een vakantiepark. Blij als de bevestiging eindelijk uit mijn printer rolt.
's Avonds op kousenvoeten aan mijn zoon gevraagd of  hij mee wil. Zijn vriendin kan ook mee. Ik weet dat hij dan pas terug is van zijn eigen reis met vrienden maar hij heeft er blijkbaar wel zin in.
Even zie ik het helemaal zitten. En dan ...een mail van de booking site. De accommodatie zou aangegeven hebben dat er iets mis is met de boeking. Misschien dat ik best opnieuw met een andere kredietkaart boek. Word ik dan verondersteld meer dan één van die dingen te hebben?
In het vet staat er onderaan dat de boeking nog geldt tot ik een annulatie bericht krijg. Gaat dat er dan komen?
Gefrustreerd wil ik een opvolgvlagje aan het bericht toevoegen. Het is te laat om nog te bellen of iets anders te ondernemen. Maar mijn muisbeheersing faalt en ik verwijder het bericht. Shit.
Ondertussen nog geen annulering gekregen. Betekent dit nu dat ik me gewoon kan aanbieden of ga ik daar voor een gesloten deur staan? Proberen toch maar te vertrouwen dat dit goed komt.

In dezelfde spirit vorige week positief gereageerd op de vraag van een uitwisselingsorganisatie om gedurende een week een Turkse vrouw logies te bieden.
Een paar maand voor mijn vrouw vertrok kwam er ook al een dergelijke vraag voor Hongaarse dames. Toen had ik spijt dat de periode voor het werk slecht uit kwam en ik niet in de mogelijkheid was om aan de uitwisseling deel te nemen.
Ik krijg een enthousiaste mail terug met de vraag om een contract en een inlichtingenblad in te vullen en door te mailen.
Nadat ik toegezegd heb slaat de schrik me echter om het hart. Iemand in mijn huis laten. Een week lang geen privacy, geen ruimte om te huilen of te bekomen als iets me geraakt heeft. Geen rust. Ga ik voldoende energie kunnen opbrengen om het gezellig te maken voor een ander, om haar het mooie van ons land te laten ontdekken?
Een moslima. Mijn vooroordelen duiken op. Hoe gaat die reageren als ze de trouwfoto's ziet of meer weet over mij? Op het inlichtingenblad ben ik op de vlakte gebleven over mijn gezinssituatie. Mijn burgerlijke status heb ik niet ingevuld. Naam echtgenoot evenmin.
Ik voel dat ik niet bereid ben om de foto's voor een wildvreemde op te bergen of dat deel van mijn leven uit respect voor een andere cultuur op de achtergrond te houden.
Maar ik duw mijn twijfels weg en probeer de documenten in  te scannen om ze te verzenden. Het programma blokkeert.
Opnieuw dus maar. Nu lukt het scannen wel, alleen het doorsturen wil niet lukken.
Computer uitzetten en opnieuw opstarten. Vijf keer probeer ik het.
Ondertussen groeit de twijfel. Wil het iets zeggen dat het niet lukt? Is het misschien toch niet de goede beslissing voor mij?
Ik besluit om er maar een nachtje over te slapen. Ik weet het niet meer.

Waar doe ik goed mee? Wat is goed voor me? Wat wil ik nog?  Gefrustreerd dat  niets echt van zelf lijkt te gaan. Dat zelfs de kleinste dingen gepaard gaan met obstakels.