Een randpsychotische vrouw bevestigen in haar idee dat haar angst voor slakken een gevolg is van seksueel misbruik in haar babytijd is misdadig. Een idee dat haar uit het universum is aangereikt tijdens een zogenaamde mysterieuze bijna doodervaring. Een waarheid waar niet aan te tornen is want haar mentor van toen, een gerenommeerd medium uit een erkend spiritueel centrum, heeft de confirmatie van dit gegeven aangereikt gekregen tijdens een of ander transcendent consult.
En terwijl ze het vertelt is de arend zichtbaar aanwezig in de ruimte wat haar versterkt in de idee dat ze bij mij op de juiste plaats is.
Haar psychiater heeft de smeekbede van de vrouw gevolgd om hier traumaverwerking rond te doen en mijn naam is als vanzelf uit zijn mond gekomen. Zelfs al is er niets concreet, want ze was immers te klein. De angst voor slakken en wormen daar gelaten. En dat zijn onmiskenbaar fallussymbolen!
En ja, ze heeft ook nog een aversie tegen het hoestgeluid van haar vader.
Een heel uur mezelf verliezen in een gesprek waar ik kop noch staart aan krijg. Behoedzaam zoeken naar openingen om deze vrouw te helpen.
Merken hoe mijn aversie tegen zweverige rituelen die elke realiteitstoetsing lijken te missen de laatste tijd meer toeneemt.
Zeker nu ik eens te meer merk dat het vaak gebruikt wordt om al kwetsbare mensen mee te trekken in een sfeertje van quasi-verbondenheid en trance achtige toestanden, waarna de confrontatie met hun eigen realiteit en hun eigen relationele conflicten des te moeilijker wordt en tot crisissen leidt.
Ik ben opgelaten na het gesprek. Het was het vierde op rij en de vorige waren ook niet van de poes.
De adrenaline giert door mijn lijf en de confrontatie met een niet overzienbare rommel in de keuken doet me zo wat uit mijn vel springen. Huilen van colère omdat ik nu eenmaal geen ander kanaal heb om het even te lossen. Mezelf bedwingen om de vaat niet aan diggelen te gooien en na de colère de wanhoop. Het alleen zijn dat door heel mijn wezen zindert. Me afvragen waarom ik dit allemaal nog doe. Wat ik hier nog loop te doen? Of ik zo verder wil? Het zou zo makkelijk zijn als ik gewoon in mijn bed kan kruipen en niet meer wakker word. Het hoeft voor mij niet meer.
En de gedachten maar weer stoppen.
Doen of ik de rotzooi niet zie, voor de TV ploffen en even van de wereld proberen zijn met een serietje.
Minder schadelijk als de fles cava die mijn zus verzet als ze een dipje heeft, denk ik dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten