Warme thee verzacht mijn rauwe keel. Na een onrustige nacht door stramme pijnlijke spieren de stilte op me laten in werken. Vandaag huishoudelijke klussen en een gerechtelijk onderzoek voorbereiden. Geen zin maar het moet gebeuren. Nog even tijd nemen om de indrukken van de afgelopen dagen te laten bezinken. De taken van de collega die vertrekt zijn verdeeld. Een confrontatie met een dichtslibbende agenda. Een avondwandeling met leden van de wandelclub en de hond. Alleen in de regen tussen twintig gepensioneerden met een hond die doodsbang is voor het onweer. Korte praatjes over de hond, het weer en veel knikjes en 'hmms' als ik weer eens niet begrijp waar ze het over hebben in hun soms onverstaanbare pajottentaaltje.
Gisteren dan twee workshops gevolgd rond emotioneel lichaamswerk. Een viering van het vijfjarig bestaan van een centrum. Een vriendin heeft me mee gevraagd.
De combinatie bewegen en bewust voelen stuwt alle, steeds opnieuw teruggedrongen emotie naar boven. Een oefening dansen met een partner op opzwepende muziek. De uitnodiging om elkaar te prikkelen, uit te dagen doet van binnen alles breken. Op het einde van de oefening ril ik van de kou die zich over mijn lichaam spreidt.
Als in de volgende oefening wilde bewegingen gecombineerd worden met stemgeluid schreeuw ik het uit en verlies ik mijn controle. Verdriet, wanhoop, machteloosheid, frustratie, gemis, kwaadheid...als een niet te stuiten lavastroom braakt het zich vanuit mijn lenden naar buiten in kreten die uitmonden in een onbedaarlijke huilbui en een beven dat zich over mijn hele lijf doortrekt.
De begeleidster komt naast me zitten. Ze wacht tot ik haar aankijk en moedigt me aan om door te ademen. In al mijn ellende ontlokt het me een grimas. Alsof je iets anders kan dan doorademen.
Maar ik weet dat het goed bedoeld is. Als ik wat rustiger word vraagt ze of ik het kan 'parkeren'. Ja, ook dat kan ik. Daar ben ik het laatste jaar enorm in getraind. Telkens opnieuw mijn knop omdraaien.
Weer een stukje lading dat even is kunnen ontsnappen.
Meer dan één knop omdraaien. Vanuit het centrum naar vrienden voor een doopviering...van een varken.
De trotse meter uitgedaagd om samen met haar petekind te eten. Op de knieën in het gras een kom muesli eten. Het varken met melk. De meter die allergisch is voor melkproducten met cola. Een vieze brij en een hangbuikvarken dat meer geïnteresseerd is in haar kom dan in die van hem. Achteraf in plaats van de gebruikelijke suikerbonen chocoladevarkentjes voor de genodigden.
De toon is gezet voor de rest van de avond.
Zes vrouwen die uitgelaten vertellen over allerlei toestanden met hun beesten, van eendenkuikens die ganzen bleken te zijn, tot struisvogels en het verschil in opkweken tussen schapen en geiten.
Ik luister en gniffel en probeer mijn steentje bij te dragen tot de gezelligheid.
Maar mijn lijf ervaart de gevolgen van de oefeningen tijdens de workshops. Mijn rug, nek en armen doen zeer. Een nauwelijks te onderdrukken geeuwen. Blij als ik met fatsoen kan aangeven dat ik naar huis vertrek. Nu al?
In de auto al mijn wilskracht inzetten om mijn ogen open te houden. Ze zo graag willen sluiten. Ik had beter geen wijn gedronken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten