Gevoelens

Een vriendin vroeg om een vragenlijst in te vullen rond gevoelens, in het kader van haar eindwerk.
Over hoe en in welke mate gevoelens je verrassen, overspoelen en hoe je er dan mee omgaat.
Het houdt me bezig.
Realiseren dat mijn gevoelsleven het laatste jaar helemaal op zijn kop staat.
Voordien zag ik me zelf als een vrij stabiel iemand. Zelden slecht gehumeurd.
Ik kon ook overspoeld worden door emoties maar dit waren meestal positieve.  Helemaal volstromen van liefde, intense vreugde, in volle verwondering staan voor nieuw leven of een natuurfenomeen, een gelukzalig zweven na een vrijpartij of een intiem moment. En het is heerlijk om dit gewoon over je heen te laten komen. Je beseft weliswaar dat dit momentane belevingen zijn. Dat ze zachtjes zullen wegebben. Dat je niet voortdurend top-ervaringen kan hebben. Maar dat is geen probleem. Het is gewoon een verrijking naast de alledaagse ervaringen.
Uiteraard waren er in de loop der jaren ook crisismomenten waarop negatieve emoties me verrasten. Toen een collega de jarenlange vriendschap abrupt voor bekeken hield en het louter 'professioneel' wou houden omdat haar nieuwe partner onze band 'niet vertrouwde'. Toen mijn vader onverwacht stierf. Mijn plotse ontslag...en nog andere pijnlijke ervaringen in mijn leven.
Of als mijn vrouw boos liep en voortdurend in de strijd ging met mijn oudste. Moeilijke momenten van verdriet, frustratie, onmacht en kwaadheid.
Maar die gevoelens kon ik hanteren. Die kwamen snel tot rust in het besef dat ik graag gezien werd. Dat mijn gezin er voor mij was. Dat ik met mijn vrouw en kinderen veel had om intens dankbaar voor te zijn. Meestal kwamen deze gevoelens tot rust in de armen van mijn vrouw. Luisterend naar haar ademhaling, het ritme van haar hartslag tot me laten doordringen, de aanraking van haar strelende handen, de warmte van haar lichaam...het bracht snel weer rust en troost. Even uithuilen, mijn frustratie uiten en me overgeven aan haar aanrakingen die mijn huid deden tintelen en me weer helemaal tot mezelf brachten.

Zelfs als mijn vrouw boos was en er geen gesprek mogelijk was, twijfelde ik niet aan haar liefde voor mij. Zag ik vooral haar worsteling en haar zoeken in het omgaan met 'normale' pubers binnen een gezin. Iets wat voor haar niet evident was. Deze zekerheid gaf rust en hielp me de gekwetstheid of frustratie te hanteren.
Haar boosheid belette niet om in elkaars armen in slaap te vallen, zelfs al was dit zwijgend. Ik respecteerde haar vraag om gerust gelaten te worden.
En na een nachtje slaap was de boosheid meestal verdwenen en konden we samen praten over wat er was voorgevallen. Niet dat we er dan altijd het zelfde over dachten.

Nu word ik al meer dan een jaar niet meer overspoeld door positieve emoties. Ik kan ze zelfs niet meer in lichte, dagdagelijkse mate ervaren. Het is al goed als ik even geen scherpe pijn of wanhoop ervaar. De leegte van 'niets' voelen. Van apathie en gelatenheid. Af en toe wat dankbaarheid ervaren als mensen tijd voor me vrij maken.
Heel soms roept een herinnering een zweem van liefde terug op wat dan al snel overslaat in verdriet en frustratie. Verlangen en hoop, wat ik vroeger als positieve emoties ervoer, roepen nu alleen intense wanhoop op. Ik probeer ze weg te dringen. Zoek er afleiding voor waar ik me vroeger liet drijven op de roze wolk en ik plannen maakte en droomde.

Negatieve emoties kleuren mijn dagen nu. Me beheersen zolang ik in gezelschap ben. Schrijven, huilen, me terugtrekken om mezelf te beschermen en het masker even van me te kunnen afgooien, pogen om mijn ademhaling te controleren. Dit zijn nu mijn voornaamste hanteringsmechanismen.
Mezelf bezig houden. Voortdurend mezelf dwingen om me te focussen op mijn activiteit. Niet voelen, niet denken. Gewoon concentreren op wat ik doe. Geforceerd. Geen ruimte geven aan mijmeringen die uitmonden in huilbuien en wanhoop. Om het dan soms toch niet te kunnen laten.
Van dag tot dag. Niet nadenken over een toekomst. Niet stilstaan bij de mogelijkheid dat ik nog jaren verder zou moeten zonder liefde, zonder aangeraakt te worden, zonder me verbonden te voelen met iemand, zonder troost te ervaren, eenzaam.

Realiseren dat ik niet meer dezelfde persoon ben als een jaar geleden. Dat ik op een heel andere manier met emoties omga. Dat waar ik vroeger met graagte intens voelde,  beleefde en deelde, ik nu probeer om niet te voelen, om emoties weg te dringen of ze alleen te verteren. Waar vroeger emoties mijn leven rijker maakten, maken ze nu mijn leven moeilijk en zwaar.