Een intensieve groepsdebriefing bij een familie die juist een kind door zelfdoding is verloren. Een diepgaand overleg rond samenwerking met een dienst. Even napraten met een collega over zijn vakantieplannen. Werk doet me steeds opnieuw gevoelens van wanhoop en uitputting aan de kant schuiven. Doet putten uit reserves die al lang zijn opgebruikt.
Het is pas in het naar huis rijden dat telkens opnieuw de leegte overvalt. De nood en het verlangen om met haar te kunnen delen, om het beklijvende van verhalen van anderen even te kunnen afschudden door tegen haar aan te kruipen, haar armen rond me heen te voelen, de warmte van haar lichaam te voelen, thuis te kunnen komen.
Het alleen zijn nijpt mijn keel dicht, stuwt tranen naar buiten, wringt pijnlijk diep in mijn borstkas, maakt mijn benen week en ik dien al mijn wilskracht aan te spreken om het ervaren van asthenie de baas te blijven, om niet ter plekke door mijn benen te gaan maar om steeds mijn ene been voor het andere te blijven plaatsen en mijn weg naar het station vol te houden.
Neerzinken op een plaatsje in de trein, afgeschermd van anderen om dan de tranen vrij te laten stromen, spanning los te laten en op mijn eindbestemming aan te komen als een afgelaten vat waar toch de meeste druk al af is.
Nu nog een document herschrijven, een opname bekijken en analyseren en dan nog een drietal cliënten. Bezig blijven. Zolang het gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten