Verontwaardigd

Ik verstijf bij het sms'je. Weet niet wat ik er moet van denken.
Een uurtje tevoren naar een vriend gebeld met de vraag of ik mijn huissleutel bij hen kan ophalen. Ik had die beloofd aan mijn nieuwe collega in de praktijk. Dan hoeft ze niet telkens de buren te storen voor de sleutel als ik niet thuis ben.
Maar ik kan er die avond niet om komen. Ze vertrekken immers op reis. Hij heeft er zin in. Ik slik want ik weet van zijn vrouw dat ze samen met mijn vrouw en haar nieuwe vriendin vertrekken. Naar de bergen.
Maar niet getreurd, hij zal de sleutel bij mijn moeder brengen die in zijn buurt woont.

En nu dit sms'je. Zijn vrouw zou de sleutel al een hele tijd terug bij mij thuis op de keukentafel gelegd hebben.
Ik bel. Dit is niet gebeurd.
Toch wel. Ze zegt het me zelf aan de telefoon. Ze weet niet meer precies wanneer het was.
Ik weerleg dat ze in al die jaren dat ze onze huissleutel hebben nog nooit zonder eerst te overleggen zijn binnengekomen. Dat ze dan ook niets heeft laten weten achteraf, als ze dat dan nu toch zou gedaan hebben.
Ik noch de kinderen hebben een sleutel aangetroffen.
Is ze nu flagrant aan het liegen? Is ze gewoon de sleutel kwijt? Dat zou ze toch gewoon kunnen zeggen.
Wil ze hem niet terug geven?
Ik probeer geen scène te maken aan de telefoon. Maar ik kan nauwelijks mijn verontwaardiging verbergen. Duidelijk is dat ik mijn sleutel niet terug zie.
Minder duidelijk is hoe ik mij tegenover hen nog moet verhouden. Er is het laatste jaar al verscheidene keren iets mis gelopen in het contact. Al verschillende keren zijn gemaakte afspraken niet nagekomen of lieten ze plots niets meer van zich horen. Als ik dan voor mezelf uitmaakte dat ik afstand zou houden dan nam hij ineens weer contact op.
Ik weet niet meer of ik hen nog kan vertrouwen. Ik weet niet meer wie ik nog kan vertrouwen.
Meer en meer moet ik vechten tegen de neiging om me gewoon thuis terug te trekken. Elk klein incident met mensen vergroot de druk en de pijn van binnen. Er niet meer in slagen om dingen te relativeren. Niet meer weten wat ik moet relativeren en waar ik grenzen moet trekken.
Verrekt onzeker en niet meer in staat om situaties in te schatten.

Ondertussen heb ik een nieuwe sleutel laten bij maken.
Mezelf heel het weekend bezig gehouden om de pijn van binnen weg te duwen. Rondlopen in het stadcentrum en veel te veel geld uitgeven.
Kilometers gaan wandelen in de gietende regen met de hond, nat tot op het bot, om alles van me af te spoelen.
Onverwacht naar Brussel want mijn dochter is met haar vriend in België voor een weekendje kajakken in de Ardennen met vrienden maar vandaag is dit letterlijk in het water gevallen door het weer.
Dus met de paraplu de hoofdstad verkennen.

Doodmoe. Mijn binnenwerk dichtgesnoerd. Verlangen naar wat niet meer mogelijk is.
Herinneringsflitsen van lange wandelingen in de bergen. Languit in het gras na een intensieve klim. De zon op mijn gezicht, hand in hand, de hond hijgend naast ons.