Verslag

Na wat gepruts er toch in geslaagd om me te concentreren op mijn verslagen.
Gisteren een dag verlof genomen om komaf te maken met de opgehoopte dossiers op mijn bureau. Ze moeten buiten.
Een hele dag alleen achter mijn computer. Het blijft moeilijk. Tussendoor niet even kunnen bellen om  haar stem te horen. Niet kunnen bedenken wiens stem ik dan wel wil horen. Wie er een boodschap aan zou hebben dat ik al wat ben opgeschoten. Snakken naar een berichtje zoals vroeger. Lukt het daar een beetje? Al één verslag af. Ik ben dit of dat aan het doen. Ik hou van je. Tot vanavond.
Mijn gsm ligt altijd naast me. Zelfs al weet mijn verstand dat er geen berichtjes meer komen. Toch is het alsof ik soms het geluid hoor van een binnenkomend berichtje. Dan moet ik het toch even checken.
En terzelfdertijd weten dat het niemand meer bezig houdt hoe ik de dag door kom.


Even gedacht om aan mijn therapeute een berichtje te sturen. Zij is de enige die op de hoogte is van mijn poging vandaag. Maar ook beseffen dat mijn tijd bij haar betaalde tijd is. Dat zij haar eigen gezin heeft op wie ze betrokken is. Ik mag haar privé niet lastig vallen voor mijn eigen noden. Ik hoor hier zelf komaf mee te maken.
Dus maar even op facebook kijken of ik iets kan ontwaren. Niets. Opnieuw focussen op een verslag dan maar en de krop in mijn keel negeren.

Toen ik mijn zoon eens uitlegde hoe zeer ik die dagdagelijkse sms'jes miste, die kleine tekens van op  elkaar betrokken zijn,  heeft hij troostend beloofd om me af en toe eens een sms'je te sturen en uiteraard mocht ik ook altijd bellen. Die sms'jes zijn er niet gekomen. Ik bel ook niet.  Ik neem het hem niet kwalijk. Hij heeft een eigen leven. Hij heeft een lief die nu zijn gedachten en zijn noden opvult. Hij hoeft zich niet om mijn dagdagelijkse bezigheden te bekommeren. Het doet al ongelooflijk veel deugd als hij hier tussendoor eens binnen valt om te horen hoe het met me is.

Gisteravond naar de dokter gebeld voor de labo uitslagen. Volkomen gezond verklaard afgezien van een te lage bloeddruk en vitamine D tekort. Vermoeidheid dus enkel door psychische uitputting. Tja, alsof ik dat niet wist. Maar ik wou ook hier de raadgeving van mijn omgeving niet zo maar in de wind slaan. To whom it might concern: Men kan gerust zijn. Ik ben zo gezond als een visje. Ik eet gevarieerd, beweeg voldoende, slaap genoeg...maar voel me wel doodop.

Nu net een gezin buiten gelaten. Een onderzoek afgerond. Een nieuw verslag om te maken.
Ik blijf bezig.