Uitwaaien

Vijf dagen vrij. Vijf dagen zoeken om de tijd op te vullen. Een namiddag met mijn jongste naar Gent op zoek naar een verjaardagscadeau voor haar. Ongeduldig als ze niet kan beslissen en ze via haar gsm foto's doorstuurt van de mogelijke opties opdat haar vriendinnen hun zegje zouden doen. Blij als ze uiteindelijk toch tevreden een keuze voor een mooi uurwerk maakt. Nog even samen een terrasje doen. Trachten niet te kijken naar al de koppeltjes die rond flaneren. Gewoon de aandacht houden bij het getater van mijn dochter.

' s Anderendaags een dagje wellness.  Er is weinig volk en ik laat de warmte van de sauna op mijn lichaam in werken. Tussenin afkoelen met een boek.
Realiseren dat behalve een vriendelijk knikje naakte mensen mijden om oog- of ander contact te maken tenzij met hun partner of gezelschap. Alleen zijn in de massa.

Een dagje wandelen met de hond. Kilometers lang, door de modder en de regen en soms een opklaring waarbij de zon mijn huid streelt.  Af en toe een kort praatje met een voorbijganger.
's Avonds bezoek van vrienden. Ze hebben een harde tijd achter de rug en dat laat zich voelen. Een hele avond vitten ze op elkaar. Toch blij dat ze even zijn langs gekomen.

Gisteren dan een hele ochtend ergernissen. Mijn dochter slaagt er niet in zich op haar herexamens te concentreren. Oproepen, na een uur nog eens roepen. Een sneer dat ze al wakker is. Uiteindelijk rond elf uur is ze beneden om dan met een kom corn flakes op haar laptop een serietje te kijken. Ik geef het op. Ik zie wel wat het resultaat wordt van al dat prutsen en treuzelen.
Ondertussen geen idee waar mijn zoon uithangt. Twee dagen geleden ging hij voor één dag naar een festival. 's Avonds heeft hij mijn dochter per sms laten weten dat hij nog een dagje bleef. Zijn eten dan maar in de frigo gezet. Geen idee wanneer hij thuis komt.

Om drie uur in de namiddag loop ik de muren op. Ik moet weg. Mijn zoon duikt op, pikt mijn dochter op om haar naar haar vader te brengen en ik zet de hond in de auto en rijd weg.
Aanvankelijk geen idee waar naar toe. Uiteindelijk richting kust. Aan zee uitwaaien.
Anderhalf uur wandelen. Een sms'je naar mijn zus en schoonbroer, zonder veel verwachting. Zijn ze misschien ook aan de zee?
Een hele tijd later een telefoontje. Ze zijn er. Samen een aperitiefje drinken. Op een terras, want met de hond mag ik hun appartement niet binnen.
Het doet goed om even bij te babbelen. Toch maar de uitnodiging aangenomen om even bij hen te eten en hun verbouwingen te bekijken. De zon is weg, de hond goed moe. Dus hij kan wel even een uurtje in de auto blijven.
Hun appartement bewonderen. Ze hebben er iets mooi van gemaakt. Praten over alleen zijn. De moeder van mijn schoonbroer is vier maand geleden weduwe geworden. Ze kan het alleen zijn niet gewoon worden en komt heel vaak bij hen eten.
Mijn zus beseft dat zij veel geluk heeft. Ze heeft nog nooit tegenslag gekend. Ze weet niet of zij er mee zou kunnen omgaan als er iets zou voorvallen met haar man of met haar kinderen. Ze heeft door haar job veel mensen ontmoet die het moeilijk hebben. Een burn out, een depressie, financiële of relationele moeilijkheden. Zij kent dat niet, weet dan ook niet hoe ze hen moet helpen en stuurt de mensen door.
Ze zegt dat het lijkt alsof ze voor het geluk geboren is.
Ik hoop dat het haar goed mag blijven gaan. Verdriet, gemis en tegenslag wens je niemand toe.

Vandaag een baaldag. De eenzaamheid weegt en vermoeidheid en pijnlijke spieren werken op mijn humeur.
Even gaan wandelen. De hond en ik, allebei afgedankt, allebei op elkaar aangewezen. Dan wat lezen. Het kan niet boeien. Ik wil gewoon mijn ogen sluiten en niets meer voelen. Er niet meer zijn.