Slikken

Het is een feit. Ik moet er mij gewoon bij neerleggen.
In een poging om de zwaarte van het combineren van de praktijk en het werk in loondienst wat leefbaarder te maken een aanvraag gedaan om één dag per twee weken minder te werken. Kwestie van werk dat nu tijdens het weekend moet worden verzet al tijdens de werkweek te kunnen plannen. Vrij snel het antwoord dat die tewerkstellingsbreuk - zeventig procent - binnen de instelling niet wordt aanvaard. Slik.
Dan maar een loonsimulatie laten berekenen met een lagere breuk, die volgens de gegevens op het intranet wel mogelijk is. Ja, dat moet haalbaar zijn.
OK, hoe moet ik dit aanpakken? De personeelsverantwoordelijke legt me de procedure uit. Ik neem me voor om mijn leidinggevende de eerste dag na zijn verlof aan te spreken. Ik ben gerust in zijn akkoord.
Net voor ik naar huis vertrek staat de personeelsverantwoordelijke opnieuw aan mijn bureau. Ze lijkt  gegeneerd. Jammer maar ze heeft geen rekening gehouden met mijn werk als zelfstandige in bijberoep. In die omstandigheden heb ik geen recht op tijdskrediet. In geen enkele vorm. Niets aan te doen.
Slik. Dus doordoen en volhouden zoals ik bezig ben. De vermoeidheid laat zich in elke vezel van mijn lijf voelen.

Vandaag een overleg met mijn directe collega's en mijn baas. Nadenken over hoe de dienstverlening aan zwangere vrouwen wat meer op de agenda kan geplaatst worden. Mezelf forceren om mee te denken. Ik beluister de frustraties van mijn collega's die hierbij vastlopen op politieke spelletjes, onduidelijke communicatie en gefnuikte initiatieven. Ik lig er niet wakker van.
En dan bij de afronding. De collega die mij de afgelopen maanden het meest nabij is geweest, kondigt haar ontslag aan. Slik.
Ze rondt nog een aantal zaken af en begint aan een heel andere loopbaan. De stress, de veeleisendheid van de job, de combinatie met haar gezin, de onduidelijkheid op vele vlakken...het heeft allemaal meegespeeld. Mijn andere collega huilt en is niet meer in staat om te reageren. Zij worstelt met dezelfde issues. Voor mij is het niet helemaal onverwacht. Ik wist van haar worsteling. Ze is jong en ik gun haar het nieuwe perspectief maar van binnen snoert alles dicht. Weer verliezen. Een fijne vrouw.
We gaan contact houden. Maar ik weet hoe dat gaat. Ze woont  aan de andere kant van het land.

Realiseren dat haar werk nu over mijn andere collega en mezelf moet verdeeld worden. Dat vooraleer er een nieuwe aangeworven wordt en ingewerkt is in de moeilijke materie, er heel wat op onze boterham gaat gesmeerd worden. Ik laat het over mij komen. Gelaten. In het besef dat ik er toch niets kan aan veranderen. Dat ik moet volhouden zolang mijn lijf mee wil.

Nu voor mezelf drie dagen verlof in gepland. Geen idee hoe ik ze moet doorbrengen. Heb uren gezocht op internet naar mogelijkheden. De eenzaamheid weegt. Verdriet en tranen voortdurend aanwezig. Alles in mij verlangt naar de troost van haar armen, haar huid tegen de mijne kunnen voelen, kunnen tot rust komen. Terzelfdertijd weten dat ik gewoon de dag moet doorkomen zonder troost, zonder warmte, zonder dicht zijn. Dat verlangen geen zin heeft en enkel pijn doet.
Dus zoeken om me bezig te houden.