Oorlog

Het drukke weekend doet zich voelen in heel mijn lijf. Mijn spieren en gewrichten pijnlijk stram. Zaterdag onverwacht twee vriendinnen gaan helpen met een verhuis. Donderdag was de papa van een van hen plots gestorven waardoor ze in zak en as zaten. Het inpakken en de voorbereiding van de verhuis werd opgeschort door de rompslomp van het regelen van een begrafenis.
Zaterdagochtend netjes op het afgesproken uur op het appèl maar niemand aanwezig. Ze hebben zich overslapen nadat ze tot diep in de nacht overlijdensberichten zijn gaan bussen. En ze zijn onderweg om de camion op te halen.
Drie kwartier wachten in de wagen geeft veel piekertijd. Een diep besef van alleen zijn zindert door heel mijn wezen. Vechten tegen tranen en wanhoop.
Als ze arriveren vlieg ik er maar onmiddellijk in. Binnen in de woning is het een ongelooflijke chaos. Er is vrijwel nog niets ingepakt. Alle kasten nog volgestouwd met een onvoorstelbare hoop spullen.
En er zijn vrijwel geen lege dozen. Dan maar met tape stukken karton tegen elkaar plakken en dozen improviseren, elke plastieken zak benutten.
Terwijl een vriendin zich samen met een dochter en een zoon bekommert over het uitbreken van meubels en die in de vrachtwagen laadt, bereidt haar partner met een andere dochter de nieuwe woonst voor.
Helemaal in mijn eentje leeg ik de kasten van de woonkamer, de keuken en de badkamer. Mezelf verbazend waarom mensen in Godsnaam meer dan vijftien flesjes shampoo in gebruik hebben, HAc en andere drogisterijproducten in voorraad hebben in vijf, zes pullen variërend van twee liter, een halve liter tot honderd of vijftig milliliter.  Om nog te zwijgen van een medicatiekast die uitpuilt en waarbij er van de meeste bereidingen  ook meerdere al dan niet aangebroken doosjes of flesjes aanwezig zijn.
Verrekt moeilijk om die dingen wat deftig in te pakken.
Ik werk in stilte voort en sleur met dozen en zakken. Wat gevaar oplevert om te lekken of breekbaar is, laad ik voor alle zekerheid maar in mijn auto. Verscheidene keren over en weer rijden.
's Avonds om half acht houd ik het na een portie Chinees voor bekeken. Heel mijn lijf doet zeer. Ik laat hen achter in de chaos en met hun kinderen. Me terugtrekken in mijn huis en recht in bed.

's Anderendaags vroeg uit de veren. Met mijn jongste zus, haar kinderen en hun oma naar een evenement aan de kust. Een treffen in het kader van de herdenking van wereldoorlog I.
Mezelf over de vermoeidheid proberen heen zetten. De pijn in mijn heupen en rug negeren. De kinderen zijn enthousiast als ze in een vliegtuigcockpit kunnen plaatsnemen, kunnen oefenen in een vliegsimulator, luisteren naar de acteurs die het leven van toen reënacten en een redding demo meemaken van een Seaking. Een workshop T-shirts pimpen maakt het voor hen helemaal af.
Ik sjok achter hen aan. Af en toe geboeid door het gebeuren ervaar ik vooral de eenzaamheid. Een diep besef dat dit heel anders zou geweest zijn als mijn vrouw er bij was. Zij die ook zou geboeid zijn door de vliegtuigen, de Old timers en  het hele oorlogsverhaal.

Blij als we opnieuw in Aalst arriveren. Mijn moeder reageert teleurgesteld en kwaad als ik aangeef dat ik niet blijf eten. Ik snak naar rust, naar mijn lijf en leden neer leggen, naar mijn bed. Ik breng het niet meer op om samen te koken, af te wassen en op te ruimen.

Het weekend zal zich waarschijnlijk nog een tijdje laten voelen.