Mijn lijf wil niet meer mee. Waar ik eerst na een workshop emotioneel lichaamswerk nog hoopte dat het louter een reactie van mijn spieren was en de pijn na een dag of twee wel verdwenen zou zijn, besef ik nu dat mijn ribben weer geblokkeerd zijn.
Al drie nachten nauwelijks geslapen. Te lang in een zelfde houding en ik word wakker van de pijn. Mijn rechterarm kan ik nauwelijks nog optillen en ademen doet pijn.
Dus al twee nachten spierontspanners genomen maar die helpen me alleen maar aan een paar uurtjes slaap. Er zit niets anders op dan maandagochtend de osteopaat bellen en aandringen op een snelle afspraak. Ondertussen in beweging blijven.
Het werkt op mijn stemming. Het huilen staat me voortdurend nader dan het lachen. Als mijn dochter binnenvalt en van alles begint te vragen reageer ik kribbig en kan ik nauwelijks verbergen dat ik haar aanwezigheid niet aan kan.
Dus telkens opnieuw me verontschuldigen. Ook als mijn moeder belt en ze polst of ik mijn oudste al ingelicht heb over de correspondentie die is toegekomen en of ik de uitnodiging voor de herdenking van mijn vaders overlijden al terug gevonden heb, bijt ik zo wat haar neus af. Ik kan het er allemaal niet meer bij hebben.
Ik bedwing de neiging om in mijn bed te kruipen. Er moeten immers boodschappen gedaan worden, de was ligt te wachten, ik moet naar de kapper en vanavond naar een trouwfeest.
Dat laatste werkt al een paar dagen serieus op mij. Ik weet dat ik anderen hun geluk hoor te gunnen. Blij moet zijn voor hun leuke ervaringen. Maar diep van binnen steekt het voortdurend. Ik die nooit jaloers geweest ben op anderen, kan nu niet meer om met de constante boodschappen van familiegeluk, fantastische vakantie belevenissen en prille en minder prille liefdes.
Ik laat het niet merken, praat met hen mee en vind mezelf ondertussen een verschrikkelijke zuurpruim. Het confronteert mij steeds met mijn eigen eenzaamheid.
Vanavond dus voor het eerst alleen naar een trouwfeest. Alleen binnen komen. Buiten de ouders van de bruidegom ken ik er maar een ander koppel. Geen partner om mee te dansen. Ik weet ook niet hoe ik zou reageren als iemand anders me ten dans zou vragen en me zou aanraken. Hopelijk spelen ze niet teveel melige liefdesliedjes.
Daarenboven ben ik bang om alleen met de wagen terug naar huis te moeten. De vermoeidheid speelt me de laatste tijd parten in de auto. Het is vaak vechten om mijn ogen open te houden. En ik ben al geen held aan het stuur in het donker.
Een hele dag probeer ik de spanning te lijf te gaan met ademhalingsoefeningen en mindfull mijn taken afwerken.
Als een vriend, net terug van een vakantie met mijn vrouw en haar vriendin, op de chat plots vraagt hoe het gaat en of ik nog niemand anders heb, want dat ik toch nog 'een schone poes' ben, word ik woest en braakt het opgehoopte verdriet en de frustratie van de laatste dagen zich weer naar buiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten