Verdwaasd vertrokken naar het werk. Er niet in slagen om de vermoeidheid af te schudden. Heeft als voordeel dat dingen nauwelijks tot me doordringen. Op automatische piloot de trein op. Een hele dag luisteren naar de nieuwste informatie over de recentste ontwikkelingen in het hulpverleningslandschap. Passief ontvangen. Oppervlakkige praatjes met collega's tijdens de pauze.
Ze moet je niet meer. Ze wil je niet meer. Ze heeft iemand anders.
Van binnen dreunt en beukt dit voortdurend in op mijn brein. Alsof mijn systeem er van doordrongen moet worden. Alsof dit alle mooie herinneringen, indrukken, verlangens en hoop wil wegvagen.
Terwijl een deel van me zich tracht te concentreren op wat de spreekster vooraan wil overbrengen word ik overspoeld door moedeloos verdriet waardoor het gebeuk zich verhevigt en nog aanhoudender de realiteit doordrukt.
Het zindert pijnlijk door me heen. Als mensen me aanspreken, mijn hulp vragen om al wat ze op deze dag te horen krijgen mee in hun team in de praktijk te brengen, is het telkens opnieuw alsof ik in een andere wereld terecht kom. Mijn binnenwereld waar het stormt op de achtergrond duwen en in mijn rol kruipen van ondersteuner en coach.
Gekmakend.
Naar huis. Een opduikend verlangen om haar ergens op een perron te ontwaren wegduwen. Mogelijks zie ik haar de komende maanden, misschien zelfs jaren niet meer terug.
Thuis met de moed der wanhoop met pakken schors sleuren in de gietende regen in een poging om de modderpoel die mijn tuin nu is, een beetje op te vullen. De hond maakt het immers ongelooflijk smerig binnen.
Als ik het samengekoekte natte spul nauwelijks uit het plastic krijg ga ik door het lint. Ik schop en schud en sla met de hark tegen de zakken. Machteloze woede. Tranen van colère. Vrij vergeefs. Het blijft zitten waar het zit.
De overbuurvrouw heeft het in de mot. Ze komt buiten en zegt dat ze haar zoon gaat roepen om me te helpen. Ik ben op slag gekalmeerd. Een beetje gegeneerd maar dankbaar om de hulp.
Binnen haal ik mijn schouders op. Van de poetsbeurt gisteren is niets meer te zien. Overal modderpoten. Ik geef het op. Het zij zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten