Naar Gent met een collega. De tijd doden met een café latte bij Labath, slenteren tussen de kraampjes van de Kerstmarkt en onverwacht getrakteerd worden op een etentje bij Le Pain Quotidien. Een bedankje voor de fijne samenwerking in de praktijk.
Als bij Labath Annick Segal aan het tafeltje naast ons plaatsneemt is dit aanleiding tot het ophalen van herinneringen aan de tijd met haar Thuis-collega Marleen Merckx. Met mijn vrouw meegewerkt aan het boek dat aan de basis van de monoloog 'Leven in een krabbenmand' lag. Verschillende try-outs bijgewoond. De voorstelling zien groeien. Bewondering voor de professionaliteit van de actrice die wijzigingen in de namiddag aangebracht, vlotjes 's avonds op de planken bracht. Praten over ervaringen van vroeger doet deugd. Dingen van vandaag doen pijn.
Momenten van gezellig bezig zijn met mensen wisselen eenzame momenten van pure wanhoop af. De eenzaamheid die overvalt. En meer en meer betrap ik mezelf ook op bitterheid. Het besef dat je leven nu bestaat uit losse babbels en activiteiten met nu eens deze en dan eens die.
Niemand te veel lastig vallen. Ik hoor immers niet echt meer bij iemand. Niemand voor wie ik echt belangrijk ben. Uitgezonderd de kinderen maar ik hoed me om al mijn nood aan hen te laten voelen. Ze zijn jong en horen hun eigen weg te gaan. Nu benomen door de nakende examens.
Allemaal mensen die je niet echt zullen missen. Hier en daar iemand die af en toe eens een gedachte aan je spendeert. Ze hebben hun eigen gezin, hun eigen geliefden en dierbaren.
Ergens wil ik geen bittere vrouw worden maar het lukt me nog steeds niet om een lichtpuntje te zien in de toekomst. Enkel trachten de dag van vandaag op een min of meer zinvolle, als het kan wat aangename manier door te spartelen.
Voldoen aan de verwachtingen van mijn werkgever en mijn omgeving.
Deze ochtend een kaartje in de bus. Geen idee van wie. Wensen voor het nieuwe jaar. Warmte, geluk en liefde. Net die dingen die ik grotendeels kwijt ben. De tranen vloeien en het kost me heel veel energie om het weg te duwen en me opnieuw op mijn werk te storten.
Net nu ik tracht om die dingen minder nodig te hebben. Me focussen op praktisch dagdagelijks bezig zijn. Tevreden proberen zijn - niet dat het me lukt, met oppervlakkige babbels, met sporadische contacten.
Van binnen snakt een deel van me naar geliefd en bemind worden, naar gekoesterd worden, naar terug plezier kunnen maken, genieten en lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten