Einde

Na gisteren lukt het me niet meer om tot rust te komen. Waar de nacht nog wat troost bood door heel wat lichamelijke sensaties te bieden en het geluid van haar stem me hele uren bij blijft, is het verpletterende besef van einde reeds bij het ontwaken overheersend.
Ik voel haar lippen, haar armen rond mij, ik proef haar,  luister met de ogen toe naar haar stem maar terzelfdertijd weet ik dat het gedaan is.
Op geen enkel moment heeft ze geaarzeld. Heeft ze iets gezegd of laten merken dat er op zou kunnen wijzen dat ze spijt heeft van haar beslissing, dat ze  me toch mist of me nog in haar leven wil.
Enkel het vage 'ik hoop dat we toch nog ooit normaal kunnen praten'. Geen enkele garantie dat ze hier op een of andere manier werk zal van maken. Of ze dit wel echt wil.

Een dag afwisselend cliënten en huilbuien. Verdriet van mensen dat het mijne triggert. Het uit alle macht binnen houden tot je de deur achter hen sluit. Opgewektheid veinzen om hen te enthousiasmeren om hun eigen besognes aan te pakken. Leven en werken lijkt meer en meer op het spelen van rollen. Mezelf enkel kunnen zijn in de beslotenheid van mijn living of op de weinige momenten dat ik mezelf echt niet meer in de hand heb en vrienden of de kinderen me dienen op te vangen.

Diep van binnen kan ik het niet aanvaarden. Vecht alles tegen de realiteit. Flitsen van herinneringen die haaks staan op wat nu is. Haar stem die zo akelig vertrouwd klonk gisteren.

En dan het besef dat zij nu iemand anders in haar armen houdt, met iemand anders vrijt,  plannen maakt, geniet, binnenkort Valentijn viert.

Het raast van binnen. Verdriet en kwaadheid. Wanhoop en frustratie. Eenzaamheid en me nog verbonden voelen met haar.

Mijn laatste cliënt buiten en ik volslagen uitgeput. Wil nog enkel mijn dekbed over me heen trekken en mezelf in slaap huilen. En niet denken aan opnieuw wakker worden.