Bezoek

Wakker geworden midden in een babbel met mijn vrouw. Geen idee meer waar het over ging. Maar de lege plek naast me confronteert me onmiddellijk met de realiteit. Elke cel in mij ervaart, voelt, proeft nog haar aanwezigheid.
De leegte onmiddellijk ingenomen door het blok dat zich zwaar uitspreidt en de dag doet aanvangen met een niet te stoppen huilbui.
Gelukkig genoeg te doen vandaag. Vanavond komen twee vriendinnen eten. Dus nog de Kerstboom wegbergen, poetsen, ramen lappen die er niet meer uitzien door de modderpoten van de hond...
Eerst naar de apotheker. De bonnetjes binnenbrengen voor de jaarlijkse korting. Op het reçuutje noteert ze spontaan onze beide achternamen. Ik verstijf. Jaren waren we familie B-DB. Haar naam eerst. Zo klonk het goed. Zo was het goed. We hoorden bij elkaar.

De druk van binnen is niet meer te harden. Dan naar de supermarkt. Mijn ogen speuren rond op zoek naar bekenden. Iemand om mee te praten. Om het alleen zijn even te doorbreken. Om me af te leiden van het steeds maar opwellende verdriet. Waar ik anders in mijn dorp niet kan buiten komen zonder aangesproken te worden lijkt nu de hele wereld uit vreemde onbekenden te bestaan. Naar huis dus maar en beginnen aan de voorbereidingen.
Kort na de middag geradbraakt door het stofzuigen, dweilen en het sleuren met de Kerstboom die ik met geen mogelijkheid terug de zolder op krijg. Doodmoe en een zeurende pijn in mijn onderrug. Het duwt het verdriet en het gemis op de achtergrond.
Geen tijd om te rusten. Ik waag me aan een van de drie pompoenen, gekregen van een vriendin.
Geen kracht genoeg om er zelfs met het nieuwe mes door heen te komen Het maakt me kwaad. Gevolg een diepe jaap in mijn vinger. Na drie kwartier is er een toch gekleind en staat de soep te pruttelen. De twee andere zullen voor een andere keer zijn.

Als mijn bezoek zich aandient heb ik net alles aan de kant. Blij om hen terug te zien. Even paniek als ik me realiseer dat ik én moet koken én hen moet animeren. Dat liet ik vroeger over aan mijn vrouw. Kon ik in alle rust het eten bereiden.
Ik vlieg van de keuken naar tafel, en terug.
Mijn zoon, onverwacht thuis gekomen en zoals steeds hongerig, lijkt mijn stresssignalen op te pikken en neemt het wokken even van mij over. Oef. Dit helpt.
Luisteren naar hun belevenissen met klanten, uitstappen naar leveranciers in Italië en hun verdere reisplannen. Er wordt eventjes gepolst of ik nog iets van mijn vrouw gehoord heb. Nee dus. Complimentjes over het eten. Enkel veilige onderwerpen. Het zijn geen emo-mensen. Een rustige aangename avond. Intenties om de komende tijd wat vaker iets samen te doen. Gaan wandelen met de honden misschien?
Het is laat als ze vertrekken. Het was gezellig.
Ik blijf achter met de ravage in mijn keuken en ik moet alles in mezelf aanspreken om de eenzaamheid van het alleen opruimen niet te laten overheersen.
Dit was vroeger een fijn moment. Samen nog nababbelen over de voorbije avond terwijl je alles aan de kant zet en dan ...