Luisteren

Een nieuw fenomeen in mijn leven. De buurvrouw, een vriendin, een collega, een kennis, zelfs mijn moeder. Allemaal alleenstaande vrouwen. Die bellen of langskomen. 's Avonds als ik na een vermoeiende werkdag eindelijk wenend in mijn zetel plof of als ik compleet uitgeput net thuisgekomen ben.

Een standaardopener. Hoe gaat het ? Een vraag die snel beantwoord is. Ik red het wel. Niets nieuws onder de zon. Het is niet makkelijk. En ja, met de kinderen gaat het goed. Al een examen achter de rug. Een stressvolle periode voor hen maar ze doen hun best.
En dat is dan het startsein.
Hele verhalen over zussen en broers, nichten en neven, ouders en groottantes of ooms. voormalige en huidige buren , exen, collega's, aanhouders en administraties... conflicten, ervaringen, wedervaren, groots of banaal. Perikelen in verband met overspel, erfenissen en verdelingen, vetes, familiegeheimen, ziekte en tegenslagen. Een enkele keer ook een heuglijk feit. Een geboorte. Een meevallend resultaat van een medisch onderzoek...
Ik word met namen rond de oren geslagen. Onmogelijk om te onthouden wie wie is en welke connectie de ene met de andere heeft. Mensen die ik van haar noch pluim ken. Echt niet? dat is die die ginder achter woont, net om de hoek van ...en de nicht van...Ik heb het er vorige week nog met jou over gehad.

Ik luister. Ik denk dat dat van mij verwacht wordt.
En ik word er moe van. Na een half uur soms zoeken om het gesprek op een respectvolle manier af te ronden.
De pijn, het verdriet, de uitputting...het zit in de weg. Het lukt me niet om me lang te concentreren op wat anderen te vertellen hebben.
Met cliënten is het anders. Dat is een samen zoeken.
Gewoon luisteren. Aanwezig zijn bij wat anderen, die net als ik alleen zijn, te delen hebben aan dagdagelijkse dingen, dat kan ik niet lang opbrengen. Niet echt sociaal, ik weet het.
Ik verlies de draad van het verhaal, als die er al in zit. Het lijkt vaak meer associatief van de hak op de tak. Voorkennis veronderstellend.
Het dringt niet meer door. Zoeken naar hoe ik toch een passende reactie kan geven als ik het voorgaande niet echt gehoord heb. Ik verlang naar stilte. Naar iets dat het ratelen en het spuien van nieuwtjes stopt.
Ik verlang naar armen om me heen waarin ik tot rust kan komen. Naar dicht zijn zonder woorden. Naar handen die strelen en lippen die  tranen wegkussen.