Tipzak

Een vriendelijke uitnodiging om de dag te starten door ons voor te stellen. Met onze naam, hoe we er bij zitten en een mooie werkervaring.
Mijn hele lijf gespannen, verdriet dat in golven door me heen stoot. Ik had me op de trein voorgenomen om me wat afzijdig te houden tot ik mezelf weer in de hand had. Dus tegen mijn gewoonte in bij het kennismakingsrondje gewacht tot de allerlaatste. Maar dan rust de blik van de docente op mij. Ik moet iets over mijn lippen krijgen.
Ik vertel dat ik gespannen ben. Het heeft niets met de training an sich te maken maar ik heb nog even tijd nodig om het los te laten. Ik weet niet of het haar blik is, of de warme stem die zegt dat ik mezelf geen geweld moet aandoen, maar de tranen stromen. Ik kan ze niet stoppen.
Schamper gaat de gedachte door me heen dat mezelf geweld aandoen en elke keer alles terugdringen om te kunnen functioneren nu eenmaal is wat ik de laatste maanden moet doen.
Ik duw de gedachte weg en focus op een recente werkervaring. Dit brengt wat rust.

Twee dagen training met collega's rond verbindende en geweldloze communicatie. Boeiend maar ook confronterend. Me opladen aan dergelijke intense ervaringen waarbij je je kwetsbaar opstelt maar ontdekkend leert in interactie met anderen waren vroeger een extraatje.
Nu zijn het zeldzame momenten van intenser contact dat niet louter functioneel, professioneel, recreatief of gewoon oppervlakkig en toevallig is.

De collega's zijn gul met het uiten van hun waardering voor mijn inbreng en ik laat het binnenkomen.

Tijdens de pauze komt de trainster naar me toe. Het was haar opgevallen dat ik al wat bekend was met het model. Ik weet niet meer hoe het daar op uit gedraaid is maar ergens heb ik aangegeven dat ik zelf strop zit met gevoelens en behoeftes. Ik ken ze, kan ze benoemen, ik weet wat ik nodig heb, weet wat ik mis. Alleen, ik zou niet weten hoe ik er nog aan tegemoet kan komen.
Ze biedt me het beeld van de tipzakjes. Elk leeg tipzakje staat voor een onvervulde behoefte. Je kan beginnen met zoeken hoe je het onderste smalle tipje kan vullen. Wie of wat iets in het zakje kan stoppen. En hoe er nog iets er bovenop kan komen....
Voor sommige kan ik in gedachten een bodempje bedenken, andere blijven leeg.
Niet evident. Maal er nog wat op, is haar voorstel.

Na twee dagen moe, maar dankbaar voor de ervaring.
In het naar huis rijden snijdt opnieuw het gemis. De angstige spanning voor de tweede confrontatie volgende week in de rechtbank die al dagen door me heen raast.
Niet onmiddellijk naar een leeg huis maar even ontladen bij mijn therapeute. De warme betrokkenheid doet deugd.
De teneur van de tweedaagse verder gezet. Oefenen. Om mijn eigen stevigheid opnieuw te ervaren bij de imaginaire aanwezigheid van mijn vrouw.
Op het einde van de sessie de boodschap. Er zal een kaarsje voor je branden volgende dinsdag.