Vijftig

Het weekend start met vogelnestjes in tomatensaus bij mijn moeder. Ik ben volslagen uitgeput en murw maar op verzoek van mijn jongste toch maar toegezegd. Voor haar staat deze schotel met stip op nummer één en is dit nergens lekkerder dan bij haar oma.
Mijn moeder doet opvallend vrolijk. Ik laat begaan. Ik breng het niet op om er op in te gaan als ze me schalks probeert te betrekken in een quasi verontwaardigd inpraten op mijn zoon die het betaamt heeft om niet te antwoorden op een sms'je van haar. Te moe om mee te lachen. Niet hier thuis. Niet hier ook  sociaal moeten zijn.
Toch maar na de maaltijd op bezoek bij een vriendinnenpaar voor een house warming. Kon het niet maken om een derde keer op rij niet in te gaan op een uitnodiging.
Het warme onthaal doet deugd.
Een vrouw en een onvervalst West-Vlaams koppel die ik al eerder ontmoet heb zijn er ook. En een onbekende vrouw die al snel meedeelt dat ze met plezier haar man heeft achtergelaten in zijn garage.
De twee vrouwen alleen animeren het gezelschap. Ik hoef niet veel te zeggen en kan me beperken tot wat knikken en glimlachen bij hun bedenkingen over oud worden en mannen - de alleenstaande vrouw laat duidelijk merken dat ze hen aftoetst aan hun mogelijkheid om aan haar  nood aan mannelijk gezelschap te voldoen. Ze koketteert en bloost als ze over hen praat wat hilariteit bij de rest van het gezelschap opwekt.
Het gekeuvel , een glaasje wijn en de lekkere hapjes leiden me wat af maar ik ben blij als ik uiteindelijk in bed beland. Ik val als een blok in slaap.

's Anderendaags ben ik chauffeur van dienst. Een vriendin is vijftig geworden en haar vrouw heeft een verrassingsweekendje voor haar in petto.
Ik word verondersteld haar op te halen na een masterclass zang met Jo Annemans van  Voice mail.
Daar was ze eerder gedropt.
Als ik aanbel komt zij zelf opendoen en haar ogen zijn groot van verbazing. Ik ben de laatste die ze daar aan de andere kant van het land verwachtte.
Ze is onder de indruk. Samen met haar koortje wordt ze begeleid door een supertalent. Fantastisch wat die man kan met zijn stem. Ik mag er nog even bij aanwezig zijn.
Niet eenvoudig om haar los te krijgen uit die betovering maar we worden verwacht op de volgende post waar twee collega's van haar wachten om een snack te eten.
Ze is er vol van. Een fantastisch vrouwtje heeft ze toch.

Van binnen zindert het verdriet. Mijn vijftigste verjaardag was ook geweldig. Een prachtig cadeau, een verrassingsetentje met de kinderen en vrienden, een weekendje Boedapest. Tot het laatste moment de bestemming geheim gehouden door mijn vrouw en zussen. Een top ervaring. Maar nauwelijks driekwart jaar later heel diep gevallen.

Na het eten breng ik haar naar het New York Red Star Line museum. Daar wachten ex-collega's haar op. Een aangenaam kakelend gezelschap en een boeiend verhaal waar je doorheen gegidst wordt.
Bij een drankje even na praten en dan...Ongelooflijk toch he, hoe je partner van alles achter je rug kan doen zonder dat je er iets van merkt?  Ze schudt haar hoofd. Kan er niet over hoe haar vrouw dit allemaal zo ongemerkt kunnen regelen heeft. Maar haar opmerking snijdt als een in arsenicum gedrenkt mes door mijn borst. Ik blokkeer, ik kan nauwelijks nog ademhalen. Al mijn kracht inzetten om overeind te blijven en het beven in mijn lichaam te beheersen. Ik vlucht naar het toilet en laat de storm uitrazen.
Vervloek de Dyson-drogers, waar ik niets mee ben om brandende ogen op te frissen en droog te deppen.
De vermoeidheid slaat weer toe. Het blok als een vaste waarde in mijn borst.
Ik rij met haar naar vrienden. Daar wachten nog andere bekenden op haar. We krijgen een demo sushi maken en doen een stuntelige poging om er zelf te maken. We mogen uiteraard naar hartenlust proeven en eten. Maar het lukt niet meer voor mij. Waar het gezelschap uitgelaten praat en lacht is mijn kaars uit. De confrontatie met de verliefde en dankbare blikken tussen mijn vriendin en haar vrouw maken mijn gemis te voelbaar aanwezig. Geen kracht meer om het weg te duwen.  Ik word nog verwacht op het avondfeest. Maar de idee om muziek te horen, koppels te zien dansen, ...dat niet meer.
Eventjes overlegd met mijn vriendin. Ze snapt het wel. Dankbaar dat ik er mocht zijn. Maar het is genoeg.
Het stormt als ik naar huis rij. Ik zie geen twee meter voor mij door het regengordijn. Angst giert door mijn lijf. Het optrekken en weer afremmen van de auto's voor me. Even gaat het door me heen dat ik misschien niet levend thuis kom. En dan is er toch eindelijk de afrit Aalst. Ik zal mijn bed nog halen.

 

 

 Jo Annemans van Voice mail