Woordenloos

Druk bezig gebleven vandaag om een herhaling van de huildag van gisteren te vermijden.
Wassen, poetsen, naar de winkel, werken aan een verslag, koken...in stilte.
Een beweging die vertrouwd begint te worden. Wanhoop en verdriet afgewisseld met gelatenheid en gevoelloosheid.
Dat laatste is relatief. Geen emoties maar heel mijn lijf voelt pijnlijk aan.
Al een tiental dagen begin ik me meer en meer te realiseren dat de druk in mijn borst en romp zich nauwelijks meer oplost na een fikse huilbui. Het is alsof de pijn zich vastzet op mijn lichaam.
En het wordt erger. Ik heb het gevoel in een korset te zitten. Ademen gaat moeizaam. Ik word er doodmoe van. Deze ochtend stijf wakker geworden, nauwelijks in staat mijn rechterarm op te tillen.

Eventjes uitrusten met een boek in de zetel maar ik moet na een half uurtje weer in beweging komen want alles verkrampt.
Dan telefoon van een vriendin. Of ik een andere vriendin wil vragen of ze mee wil naar toneel vanavond. Er is een plaats vrijgekomen. Dus gauw met de gsm gebeld. Terwijl ik nog met haar aan de lijn ben belt mijn moeder. Op de vaste lijn. Dus ik zeg dag en gooi de gsm in de zetel en luister naar de kookplannen van mijn moeder. In mijn ooghoek zie ik  mijn gsm oplichten. Verkeerd neergekomen?
Ik druk achteloos af. Na een dag stilte is het ineens van het goede teveel.
Mijn dochter stuift binnen. Dan rinkelt de gsm. Terwijl mijn moeder doorratelt verstijf ik. Mijn vrouw belt. Na drie maanden niets van haar gehoord te hebben. Ik slaag er niet in om iets te doen. Ik hoor mijn moeder vragen wat er is. Ik krijg er geen woord meer uit. Ik kan niet meer denken of doen.
Ik beef over heel mijn lijf. Ik duw de gsm in de handen van mijn dochter.
Mijn moeder klinkt ongerust. Ik slaag er tenslotte in om te stamelen dat er niets is. Ze praat verder over het menu van morgen. Het lukt me niet om te reageren noch te zeggen dat ik moet afleggen, dat ik een andere oproep heb.
Ik hoor mijn dochter vragen wat er is. Ze had een gemiste oproep van mij. Ik heb niet gebeld. Het oplichten van mijn gsm daarnet? Ze legt af. Ze heeft zelf niets te zeggen. Ook mijn dochter is kort van stof.

Wat mijn moeder verder nog vertelt gaat aan mij voorbij. Van binnen stormt het. Ik had haar stem kunnen horen. Ze heeft me gebeld of liever teruggebeld. Vaag besef ik dat mijn moeder mij op de koffie vraagt morgen. Geen idee om hoe laat. Alles in mij verlangt, verdriet stuwt naar mijn keel en het blok rijgt het korset nog verder dicht. Ik dwing me zelf  om regelmatig te ademen.