Door de mangel

Amai, je bent er precies jonger op geworden, wat een lijntje.
Mijn osteopaat neemt me vriendelijk keurend op.
Je bent vermagerd. Van de zorgen, aan het diëten, of ziek?
Zijn belangstelling is oprecht. Hij kent me ondertussen al meer dan twintig jaar.
Maar het voornemen om me sterk te houden - in de auto al de tijd genomen om de tranen terug te dringen - leidt niet tot resultaat.
Het blok van binnen zwelt aan en duwt tot in mijn keel. Ik wend me gauw af en doe alvast mijn schoenen uit.
Een wedervraag. Hoe is het met jou?  Hij is opnieuw aan de slag nadat uit een controle bleek dat huidkanker zich weer manifesteerde.
Ca va. Het is een leven van dag tot dag geworden. Elke dag content proberen zijn. Nieuwjaarswensen gingen aan hem voorbij. Alles gaat goed nu maar er is geen enkele garantie dat het zo blijft. En...je kan je hier niet tegen verdedigen. Het overkomt je. Dus elke dag meenemen.
Ik beperk me tot knikken. Het van dag tot dag verhaal ken ik. De zin om ze mee te nemen ontbreekt me nog.
Hij kent mijn klachten. Telkens opnieuw ribben die het vertikken nog mee te bewegen met mijn ademhaling. Geblokkeerd. Nu met de plompe massa aan verdriet binnenin, die al te groot lijkt voor mijn ribbenkas, ervaar ik het nog pijnlijker dan anders. Ademen is vermoeiend, mijn arm weegt als lood en bewegingen zijn beperkt.

De aanraking van zijn handen doet me breken.
Als je wil wenen, doe maar.
Ik sluit mijn ogen en laat ze stromen. Hij onderzoekt mijn lichaam en vindt onmiddellijk waar de blokkade zit.
Ik vertel dat mijn vrouw vertrokken is.
Hij heeft deze week zijn zevenendertigste huwelijksverjaardag gevierd.
Hij beseft dat je daar heel veel geluk moet in hebben. Een enorme chance die hij heeft.
En toch is het relatief. 
Ik knik. Dat weet ik. Ik word elke dag geconfronteerd met verhalen die je afgewogen als erger dan het mijne kan beschouwen.

Maar het verdriet blijft komen. De leegte blijft. Ik luister zonder veel te zeggen. Hij heeft een aangename stem en hoewel zijn manipulatie soms pijnlijk is brengt het aangeraakt worden ook rust. Ik geef me over.

Na de behandeling meer adem- en bewegingsruimte maar ook pijn. Lijk wel door een mangel gehaald.
Ondertussen twee dagen op pijnstillers maar het korset is afgelegd.