Clash

Met een smak kom ik in het water terecht. De druk in mijn borst explodeert. Mijn ribben priemen in mijn longen en hart. Mijn adem afgesneden. Mijn lichaam wordt naar de diepte gezogen terwijl luchtbellen zich een weg naar het oppervlak zoeken. Mijn rechterarm pijnlijk verkrampt en onbruikbaar bengelend langs mijn zij.
Het water verrassend helder. Flitsen van anemonen, bruine, blauwe en gouden wieren en iets dat vreemd genoeg op witte chrysanten lijkt.
Ik schiet terug naar boven en al happend naar lucht tracht ik me te oriënteren. Alle richtingen uit alleen maar water. Geen enkel uitzicht op iets om me op te richten. Zelfs geen lichte verkleuring aan de einder die zou kunnen wijzen op vaste grond. Niets om me aan vast te houden.
De kracht ontbreekt me om eender welke richting uit te zwemmen en ik voel hoe de diepte me naar beneden zuigt.
Geen paniek, eerder rust. Een donkerte die me omsluit.

En dan ...word ik voor de zoveelste keer ongevraagd wakker. Half vier in de ochtend. Wenen van teleurstelling, pijn in heel mijn lijf.

De Limburgse collega op de Nieuwjaarsreceptie.
Gaat het al een beetje met je?
Ze is al even gescheiden.
Het heeft tijd nodig. Het went wel. Na vijf jaar alleen zijn weet ze niet of ze er eigenlijk nog zou kunnen aan wennen om haar leven met iemand te delen. Scheiden was eigenlijk ook een opluchting na een periode van spanning en conflict. Ze doet en laat nu wat ze wil. Ze geniet van haar vrijheid. Ze haalt energie uit boeken. Spirituele boeken en boeken over rouw, verlies en positieve psychologie. Het helpt om woorden te geven aan wat ze voelt. En creatief zijn met haar interieur. Misschien moet je ook een hobby zoeken. Iets waar je je helemaal kan in uitleven.
Mooi.
Ik kan het niet helpen dat van binnen een nauwelijks bedwingbare kwaadheid opborrelt. Concentreren op mijn ademhaling om te vermijden dat een giftige reactie tussen mijn tanden door ontsnapt. Ze bedoelt het goed. Waarschijnlijk zelfs troostend.
Alleen, ik mis geen woorden om mijn emoties te vatten. Ik heb me nooit in mijn vrijheid beknot gevoeld door graag te zien. Bezigheden heb ik genoeg.  Dit is niet een toekomst waar ik van droom.
Ik voel me een verschrikkelijke ondankbare bitch. Dus maar snel overgaan op een ander veiliger onderwerp.

Vandaag drie uur in de weer geweest met een verpleegkundige die emotioneel gecrasht is na een onbegrijpelijke en abrupte plaatsing van vijf kinderen. De rechten van de ouders op een schandelijke wijze met de voeten getreden. Wenen, woede, ongeloof. Een team dat super empathisch reageert en aldus nog meer bijdraagt aan de clash van gevoelens. Dreigen met ontslag. Hoe kan je zo werken? Samen gezocht hoe dit op een correcte manier, bij de juiste instantie kon aangekaart worden. Hoe ze haar verontwaardiging kwijt kon en de rechten van de ouders kan helpen vrijwaren met de beperkte impact die ze vanuit haar functie heeft.
Uiteindelijk met veel moeite de rust kunnen herstellen.
Op weg naar huis den bibber op mijn lijf. Moe, uitgeput...het besef van op weg te zijn naar een leeg huis. Niet kunnen ventileren bij mijn vrouw, geen ontlading en ontspanning kunnen vinden in haar armen. Het allemaal zelf moeten verteren. Alleen.