De laatste dag

We komen op hetzelfde moment aan in de rechtbank. Ik knik. Haar zien, zo dicht bij mij,  doet alles van binnen trillen. Ook zij beperkt zich tot knikken tot we in de hal tussen de andere 'koppels' gaan zitten.
Of ik de hond ga weg doen? Ik realiseer dat ze hem verkeerdelijk de naam van onze eerste hond geeft. Een dier dat ze heel lang gemist heeft, ook nog lang nadat we een nieuwe pup hadden. Heel mijn lichaam reageert op haar stem.
Ze had vernomen van een vriend dat ik hem zou weg doen, dat hij niet luisterde.
Geërgerd zeg ik dat die vriend dat zelf voorstelde. Dat het beter was dat ik hem wegdeed. Maar ik kan hem zo maar niet  in een asiel droppen. Dat heb ik nooit overwogen. Zo ben ik niet.
Dan vraagt ze naar de kinderen.
Ik vraag wat ze wil met die vraag. De kinderen en ik zijn door haar gedumpt. Ook nadat ze weg was heb ik op geen enkel moment kunnen merken dat ze nog geïnteresseerd was in contact of betrokken wou blijven. Vraagt ze dit om de tijd op te vullen? Dan heb ik liever dat we het over iets anders hebben, over hoe het met haar is bijvoorbeeld.

De toeschouwer in mij stelt cynisch vast dat het gesprek zich ontrolt zoals ik het zo vaak in mijn hoofd heb afgespeeld.

Wat wil je met je vraag?
Ze zegt dat ze het niet weet.
Ik vraag hoe het met haar is. Ze trekt de schouders op en zegt met ups en downs.
En dan...niemand lijkt met mij nog contact te willen. Haar stem klinkt breekbaar en aarzelend.
Enigszins verrast zeg ik dat ik dacht dat zij met niemand nog contact nam. Dat is wat ik meende op te vangen van mensen. Ik weet van een aantal mensen dat ze met haar nog gebeld of gesproken hebben kort nadat ze is weggegaan. Mensen vertelden mij dat ze zeker geen partij wilden kiezen.
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, probeert ze te verduidelijken.
Ik laat haar antwoord even tot me doordringen maar slaag er niet in om iets zinnigs terug te zeggen.
De stilte is ondraaglijk. Ik wil haar stem horen dus ik zeg dat ik op facebook gezien heb dat ze terug aan het fietsen is en gehoord heb dat ze plannen heeft om naar Frankrijk te verhuizen.
Dat laatste blijkt niet zo'n vaart te lopen. Misschien iets voor binnen vijf jaar. En fietsen, ja, met twee vrouwen met wie ze al eerder fietstochten maakten. Als ze hun namen noemt, wringt het van binnen. Eén van hen heeft een tijd geleden heel pertinent tegen me gezegd dat samen fietsen voor haar niet meer hoefde. Zo verontwaardigd als ze was over wat mijn vrouw me heeft aangedaan.
Tja...wat mensen je in je gezicht vertellen is niet altijd wat ze achter je rug ook doen.

Ik kan het niet laten om het ter sprake te brengen. Jouw vriendin fietst ook?
Ja, maar dat lukt niet echt. Meer zegt ze er niet over.
En onze tijd zit er op. We worden naar binnen gevorderd. Na een korte identificatie verklaart de rechter, bijna alsof hij meedeelt dat we de lotto gewonnen hebben, dat we vrijdag officieel gescheiden zijn.
Alles begint rond me heen te draaien, het is alsof mijn systeem geen adem meer krijgt, ergens ontsnapt me een geluid, ik weet niet hoe te reageren.
Maar ik blijf rechtop.
Een handtekening en buiten.
In stilte de trappen af en dan...haar stem.
Ik hoop dat we ooit nog normaal kunnen praten.
Alles slaat toe van binnen. Besef dat ik moet reageren.
Ik zeg dat ik wel zal afwachten.
Alles in mij verlangt.
Ik wens haar veel geluk in haar nieuwe leven. Iets in me wil haar hier tegenhouden, me vastklampen maar ik ga, loop, ren naar de auto.

In de auto braakt alle emotie zich naar buiten. Als in een waas naar mijn moeder. Mijn oudste zus wacht me ook op.
Allez, dan ben je gescheiden. Het lijkt alsof ze er net geen 'proficiat' op laat volgen. Ik breek.
Een kop thee moet alles oplossen. Al gauw laat ik een vurig pleidooi voor stoomstrijkijzers en bijhorende strijkplanken tussen mijn moeder en mijn zus over me heen gaan. Even later met mijn dochter naar de winkel.  Ik ben er niet echt meer bij. Mijn ziel vindt mijn lijf niet meer . Een lichaam dat handelt zonder dat ik er nog contact mee voel.  Een stem die me er op wijst dat het nu helemaal gedaan is, dat ze zich nu helemaal los getrokken heeft uit mijn leven.

Uit heel diepe bronnen met onmenselijke inspanning nog kracht moeten putten om er te zijn voor een cliënte. Nu uitgeput en leeg. En onlijdbare verscheurende pijn.