Ring

Ik hoor hem met een 'kling' terecht komen op de tegelvloer terwijl ik mijn handen afdroog. Hij tolt een paar keer rond op zijn kant voor hij onder de kast verdwijnt. Mijn hart gaat als een wilde tekeer.

Het verlies van kilo's lichaamsmassa heeft blijkbaar ook effect op de dikte van mijn vingers. Mijn trouwring schoof zo maar van mijn vinger.

Twee intense dagen vorming geven. Alle energie gaat hier naar toe. Even alle gevoel uitsluiten, niet denken, alleen doen. Tussendoor check ik voortdurend of mijn ring nog op zijn plaats zit. Hou ik met mijn rechterhand vaak mijn linkerhand vast. Mijn arm niet naar beneden laten hangen.

Vier jaar geleden.
Mijn vrouw stapt uit de wagen om boodschappen te doen bij een harddiscounter. Ze is behoorlijk vermagerd door het trainingsprogramma dat ze volgt om een etappe te rijden van de Tour de France.
Als ze het portier sluit verliest ze haar trouwring. Meer dan een half uur samen gezocht in de sneeuw. Niet te vinden. De wagen verplaatst. Mensen helpen zoeken. De ring blijft spoorloos. De winkelverantwoordelijke verwittigd. Hopen op een eerlijke vinder.
Mijn vrouw is ontroostbaar. Helemaal overstuur. Ze verwenst zichzelf en is niet te kalmeren.
Een hele avond op haar inpraten. Aangeven dat we een zelfde ring kunnen laten bijmaken. Dat  dit gewoon pech is en helemaal geen voorteken is dat het tussen ons gaat fout lopen. Dat ik helemaal niet kwaad ben op haar. Dit is niet het einde van de wereld. Ik wieg haar in mijn armen.

Een telefoontje van een vriendin. Ze is nog eens terug naar de parking gegaan. In het donker, met de zaklamp en jawel, ze heeft de ring gevonden. Hij is terecht.
Opluchting. Mijn vrouw is door het dolle heen. De rust keert weer.

Is het nu een voorteken? Zit het er in dat ik in de komende tijd mijn ring ga verliezen?
Een naakte hand. Een merkteken van een relationeel falen. Van alleen zijn, bij niemand meer horen. Voor iedereen zichtbaar.

Het is het enige juweel dat ik nog draag. Dit verliezen...en ergens diep in mij zegt een stem dat ik ook dit nog ga verliezen.
Ik draag geen juwelen meer. Vroeger had ik altijd wel iets aan. Veel van mijn juwelen hebben we ook samen gekozen of heb ik van haar gekregen. De meeste hebben wel een emotionele betekenis voor mij. Ook als ik ze zelf gekocht heb getuigen ze van een bijzonder moment, van een speciaal gevoel of zijn ze gekoppeld aan een herinnering.
Ik droeg ze in functie van hoe ik me voelde, van wat ik wou uitstralen. Iets opvallend als ik uitbundig en opgewekt was, als ik zin had om me te amuseren. Zoals de ketting die ik droeg op mijn huwelijk. Iets ingetogen als intimiteit en verbondenheid op de voorgrond stonden. De kleuren passend bij het tenue dat ik voor die dag had uitgekozen. Een tenue en een kleur die pasten bij hoe ik de dag beleefde.

Sinds mijn vrouw is weggegaan heb ik geen juwelen meer gedragen. Ik heb geen behoefte meer om iets uit te stralen. Ik wil meestal  het liefst gewoon wegkruipen, in een hoekje thuis mezelf beschermen tegen de wereld.
Ik geef hier niet aan toe. Ik kom buiten maar juwelen dragen dat lukt niet meer.

Een tijdje geleden heb ik het nog eens geprobeerd. Mijn moeder had al een paar keer licht verwijtend aangegeven dat ze me nooit de halsketting zag dragen die ze me samen met mijn vrouw cadeau gedaan had op mijn vijftigste verjaardag. Een prachtige gouden creatie.
Toen we met Pasen gevraagd waren op de koffie heb ik het uit de box gehaald. Met toegeknepen keel rond mijn hals gedaan. Het was of mijn adem werd afgesneden. Ik moest gaan liggen. Het was of mijn benen mij niet meer konden dragen. Het collier drukte zwaar op mijn huid. Ik heb het uitgedaan. Dit lukt me niet.


De verwachting van nieuwe verliezen speelt voortdurend door mijn hoofd gevoed door de realiteit van vrienden die afhaken, mensen die wegvallen. De angst dat er ook iets met de kinderen gaat gebeuren houdt me soms in de greep.
Mijn rationele zelf tracht me te overtuigen dat het verlies van de ring niet onoverkomelijk is.
Mijn emotionele brein ervaart dit als een mogelijk volgende ramp.