Ze plonst haar linkerpoot pardoes in mijn glas water om dan in het zoeken naar evenwicht en iets om buit te maken met haar rechterpoot midden in de tomatensaus van de pasta van mijn zoon terecht te komen. Met wild gefladder waarbij klodders saus tot in mijn bord en op zijn hemd terecht komen vliegt ze weg, opgeschrikt door onze afwerende reacties.
Ik had net de bedenking gemaakt dat de duiven zich wel erg dicht waagden bij ons terrastafeltje maar dit hadden we geen van beiden zien aankomen.
Het eten dat al niet veel voorstelde is nu rijp voor de afvalemmer.
Nu ja, dit maak je niet alle dagen mee.
Na een hele voormiddag praten met en testen van een minderjarige in het kader van een gerechtelijk onderzoek had ik de idee opgevat om een namiddagje naar Gent te gaan shoppen om mezelf te beletten de dag al piekerend door te brengen.
Mijn zoon gevraagd om mee te gaan. Bleek niet zo'n bijster goede inval. Hij lijkt het meer te doen om me een pleziertje te gunnen. Winkelen is niet echt zijn ding. Hij neemt mijn uitleg dat ik eens wil uitkijken naar een nieuwe TV nu de oude het soms opgeeft nogal letterlijk. Als we in de multimediazaak even zijn rond gegaan en ik een prijsidee heb over de mogelijkheden, lijkt hij te besluiten dat het er op zit. Even zijn zus gaan ophalen op kot en dan terug naar huis? Nog geen twintig minuten duurde onze uitstap, exclusief de lunchtijd en de rit heen en terug.
Maar ik protesteer niet. Leg me neer bij het gegeven dat een gezellige shopping namiddag voorlopig ook niet meer tot mijn leven behoort. Ik heb al vaker getracht in een poging om mezelf afleiding te bezorgen naar het winkelcentrum te gaan. Maar al snel voel ik me verloren alleen in de massa. Alleen op een terrasje gaan zitten is echt maar een optie als de nood aan vocht zo nijpend is dat wachten tot thuis uitgesloten is of mijn blaas op barsten staat.
Ik ben geen aangenaam gezelschap voor hem. De vermoeidheid weegt. Ik mis de vrolijke gesprekken met de kinderen vroeger, aan tafel of als we op uitstap waren, maar het lukt me niet meer. Ik voel me niet vrolijk, slaag er niet in om iets te bedenken dat leuk of grappig is, moet me zelfs soms forceren om iets te zeggen.
Maar als ik met beide kinderen terug naar huis rijd ben ik blij dat ze er zijn.
Vanochtend een geëmotioneerde vriendin aan de lijn. Haar partner onderging gisteren een kleine dagklinische ingreep en reageerde hier op met een voorkamerfibrillatie. Ze lag al de hele nacht op intensieve en het zag er niet goed uit.
Ik leef mee met haar angst. Hoop dat het goed komt.
Een egoïstisch stemmetje wijst me er op dat ik nu mogelijks niet op hen kan rekenen om op de hond te passen als ik naar het congres vertrek.
Hoe los ik dit op? Toch maar thuis blijven en annuleren? De kinderen alleen laten vertrekken?
Naar een hondenpension gebeld. Volzet tot eind september.
Geen energie om dit verder aan te pakken. Te moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten