Verslaafd aan liefde

Samen gaan wandelen met de hond. Een vriendin wil eens proberen of het lukt om de hond in het gareel te houden tijdens de wandeling. Als het werkt wil zij wel af en toe met hem gaan wandelen als ik er een paar dagen op uit trek.
Ze heeft een boek gelezen...over verslaving. Ze zegt het niet met zo veel woorden maar ze vindt dat ik het ook eens moet lezen. Er is ook iets als 'verslaafd aan liefde'. Dat ik het zo lang moeilijk blijf hebben met de breuk wijst er volgens haar wel op dat er mogelijks bij mij ook wel iets mis is.
Maar ja, zolang je verslaving bevredigd wordt, als je in een liefdesrelatie zit, dan heb je daar geen last van.
Maar nu ik er maar niet lijk boven op te komen zou het kunnen dat er bij mij toch ook 'iets' zit.
De auteur wijst er op dat mensen die verslaafd zijn zichzelf niet graag genoeg zien. Liefde van anderen teveel nodig hebben. En dan te zeer gekwetst kunnen worden.
En dat is bij mij toch het geval he?
Haar woorden raken.
Nog maar eens voel ik me in de verdediging gedrongen. Ik zie mezelf graag. Ik weet wat ik kan en niet kan. Ik ken mijn kleine kantjes. Ik probeer bewust te leven en een goed mens te zijn. Er is niets mis met mij.

Maar dat doet niets af van de pijn van afgedankt en verstoten te zijn, van alleen je leven verder te moeten gaan. En daar bovenop elke dag geconfronteerd te worden met hoe weinig je van betekenis voor anderen bent, hoe weinig ruimte je in hun leven hebt.

En ja, als je gekoesterd wordt in de eigen cocon van je gezin sta je daar niet bij stil. Is met een zekere regelmaat een fijn moment, een leuke avond, een aangename uitstap, een ontspanningstrip met anderen, die je dan vrienden noemt, voldoende om je een voldaan gevoel te geven. Je verwacht niet dat ze dagelijks betrokken zijn op je leven, mee leven met je dagdagelijkse zorgen en successen.
Omgekeerd is je eigen leven dan ook zo intens dat je zelf ook af en toe beseft dat je sommige mensen al een hele tijd niet meer gehoord of gezien hebt.

Ik probeer niet meer nodig te hebben. Het alleen te doen. De verlangens van mijn lichaam, de nood aan troost, dicht zijn en koestering weg te duwen. Misschien is liefde niet meer dan een illusie waar ik te lang mijn leven aan heb opgehangen. .
Misschien moet het een geruststelling zijn dat er nu niemand meer is die me nog zo diep kan kwetsen.


Vechten tegen de tranen. Mijn woorden wikken. De kwaadheid die opborrelt bij haar woorden niet laten doorklinken. Ze bedoelt het goed. Ze vindt dat het dringend tijd wordt dat ik een andere therapeute zoek. Iemand bij wie ik kan... 'lossen' want dat heb ik volgens haar echt nodig.