Peptalk

Gisteren een rotdag na een slapeloze huilnacht. De confrontatie met romantische beelden van mijn vrouw met haar nieuwe vriendin op facebook haalde het laatste restje van mijn kracht onderuit. Even getwijfeld om me ziek te melden maar ik ben niet ziek. Dus toch maar naar Brussel in een poging om een team mee te krijgen in een verhaal. Maar de reacties zijn lauw. De aangebrachte inhouden boeien hen niet en mijn energiepeil is te zwak om hen te enthousiasmeren. Vechten tegen de aandrang om mijn boeltje te pakken en gewoon te verdwijnen. Toch proberen om dit tot een goed einde te brengen.
Opgelucht als ik kan afronden en met de bibber op mijn lijf naar de metro stap. Ademhaling regelen. Stappen tellen. Mijn kalmte herwinnen want in de namiddag een ander team gaan ondersteunen in casuïstiek.
Gelukkig is daar de ontvangst hartelijk. Samen zoeken hoe ze verder kunnen in de zorgwekkende situaties waar ze mee te maken hebben. Een stukje taart naar aanleiding van de verjaardag van één van hen.
's Avonds een vrolijke cliënte bij me. Haar lachsalvo's werken aanstekelijk als ze vertelt hoe ze de conflictsituatie op het werk op een slimme manier heeft aangepakt na de inzichten uit ons vorig gesprek. Eventjes wat afleiding. Blij dat er weer iemand zich goed  is gaan voelen.

Dan belt mijn dochter. Ze heeft een dipje. Het lukt niet om zich te concentreren op haar boeken en ze heeft morgen haar laatste examen.
Even wat peptalk maar ze wil babbelen. Ze wil dat ik vertel. Nood aan wat afleiding. Ik kan niets bedenken.
Ze wordt ongeduldig. Het wordt volgens haar tijd dat ik eens de dingen anders ga aanpakken. Nieuwe vrienden maak. Weer begin te lachen en plezier te maken zoals vroeger. Ze heeft honderd en één ideeën hoe dat moet. Ik moet vrienden die ik al lang niet meer gehoord heb opnieuw opbellen. Hen mee vragen om dingen te doen.
Mijn protesten wuift ze weg. Mijn gebrek aan energie. Mijn trots die me belet om anderen iets te vragen. Mijn gekwetst zijn omwille van hen die niet meer van zich laten horen. Niet weten wat ik met wie zou willen doen. Me niet meer op mijn gemak voelen bij mensen als ik me sterker moet houden dan ik me voel. Niet meer mezelf kunnen zijn. Altijd in een rol moeten zitten. Niemand tot last willen zijn. En gewoonweg geen tijd hebben nu alles driedubbel zo lang duurt en ik  alles alleen moet beredderen.

Het wordt ook tijd volgens haar dat ik eens de trip naar het congres in Edinburgh volgende week voorbereid. Dat is toch iets om naar uit te kijken?
Dat ik nog een hele week moet werken en een belastingcontrole moet ondergaan is volgens mijn dochter geen excuus. Maar ik slaag er niet in om verder vooruit te kijken dan de dag van vandaag. Proberen om vandaag zonder al te veel kleerscheuren door te komen. Dag na dag.

Ik breng niet meer de kracht op om met haar te discussiëren. Ik word doodmoe van de babbel.  Haar nog succes wensen voor het examen. Beseffen dat ik haar en mijn zoon teleurstel. Uitgeput dan maar naar mijn bed.

Een vriendin postte dit vandaag op facebook