Sterk

Het gaat zeker al wat beter met je? Het is nu toch al een tijdje? Is het niet zo wat een jaar? 
Ik knik op de laatste vraag en laat de eerste passeren.
En ...Ben je nog alleen? Ik hoef dit laatste zelfs niet te bevestigen want mijn blik lijkt haar duidelijk genoeg. Ik lig op de verzorgingstafel bij de schoonheidsspecialiste. Ze babbelt verder. Ze kent iemand die ook alleen is, die vaak aangeeft dat ze zich eenzaam voelt. Een toffe, sportieve vrouw. Ze wil gerust haar gsm-nummer geven. Maar misschien is het nog te vroeg voor jou? Ze kijkt me aan met een vragende blik. Het blok lijkt zich een weg naar buiten te willen stuwen dus ik concentreer me om alles binnen te houden.
Mis je het niet dan? Haar mimiek geeft aan dat ze het antwoord al voor zichzelf heeft uitgemaakt en dit niet lijkt te kunnen begrijpen.
Zij zou het wel missen. Haar partner is een midweek voor het werk weg geweest. Ze is toen elke avond op stap geweest met vrienden en dan recht naar bed. Ze wil niet alleen zijn. Maar ja, iedereen is anders. Maar ze wil me gerust het nummer geven.
Haar zou het niet meer gebeuren. Haar kan niemand meer pijn doen. Zij is sterk. Zij heeft haar part al gehad. Maar niet iedereen is zo sterk. Dat beseft ze wel.

Sterk ben ik niet meer. Dat wil ik grif toegeven. Tot één jaar geleden zag ik mezelf wel als sterk. Had ik het gevoel alles aan te kunnen. Ik heb altijd mijn huishouden grotendeels zelf draaiende gehouden, Ik ving mijn vrouw op als ze het moeilijk had. Ik heb het financieel altijd gered ook al was het in het begin niet evident met één inkomen en de schuldbemiddeling van mijn vrouw. Ik heb onderhandeld met deurwaarders. Ik heb gerouwd om het overlijden van mijn vader. Ik heb al mijn diplomatie ingezet om op een menselijke manier te kunnen scheiden van de vader van mijn kinderen. Ik heb vrienden verloren, een ontslag verteerd, de kinderen opgevoed en jaren bemiddeld tussen mijn oudste en mijn vrouw, pijn geleden, meer dan fulltime gewerkt, mijn praktijk uitgebouwd, zorg gedragen voor mijn gezin...ik kon bergen verzetten in de wetenschap dat ik bemind werd, dat mijn vrouw en mijn kinderen van me hielden.

Nu ben ik mijn stabiliteit en mijn veerkracht kwijt. Tot mijn schaamte realiseer ik me dat de kinderen meer voor mij zorgen dan dat ik nog kan zorgen voor hen. De dag is vandaag opnieuw gestart met een huilbui waarbij de rust maar weerkeerde toen mijn zoon bij me kwam liggen en over mijn rug streelde. Geen woorden, wat valt er nog te zeggen?

Ik sluit mijn ogen als ze mijn voeten verzorgt. De woordenstroom over me heen laten gaan. Wedervaren in de wielerclub voor vrouwen. Jaloezie en nijd waar ze zich boven stelt. Ze laat zich niet meer doen. Ze is sterk.
Na de verzorging staat ze er op om me op een theetje te trakteren. Sinds kort is ze begonnen met  een koffiehuisje naast haar salon. Ik bedenk schamper dat iedereen een eigen manier heeft om betrokkenheid te tonen alhoewel ik het commercieel kantje ook wel onderken.