Wees voorzichtig

Mijn dochter zegt het beslist. Duidelijk dat ze geen tegenspraak duldt. Ze heeft mijn vrouw verwijderd van facebook. Eerst had mijn oudste dit al gedaan. Nadat mijn vrouw mijn zoon zo wat genegeerd had bij een toevallige ontmoeting heeft hij haar eveneens verwijderd. Alle geposte berichten rond het 1000 km verhaal en het negeren van haar verjaardag deden nu voor de jongste de deur dicht. Het was er over. Wat ze met dit laatste juist bedoelt wordt niet meer toegelicht. Ze vindt dat ik beter hetzelfde zou doen. Maar ik kan het nog niet. Mezelf in een nog eenzamere diepte storten. De laatste band doorknippen. Helemaal alleen achter blijven.

Proberen verteren. Alleen. Telkens opnieuw. Telkens ik thuis kom. Telkens de confrontatie met mijn eigen leegte. Telkens anderen vertellen over hun gezin, hun geliefden, over hun plannen en vakantie.
Of gewoon maar iets zeggen ...dat raakt.

De nieuwe teamverantwoordelijke gisteren aan de lijn. Ik sta op het punt van de parking weg te rijden na het begeleiden van een groepsmoment als ze belt. Een overbodig excuus voor een impulsieve reactie, een dank je voor het begrip en dan...Tot volgende week en wees voorzichtig op de baan.

Eenvoudige woorden die ik jaren vrijwel dagelijks hoorde. En vrijwel dagelijks uitsprak. Ga je voorzichtig zijn? Ga je iets laten weten als je aangekomen bent? Of een sms- je om te verwittigen: IJzel op de baan. File onderweg. Wees voorzichtig. Ik wacht hier op je. Het eten staat klaar.
Of als het even wat later wordt: Waar ben je? Alles goed? Om dan geruststelling te krijgen of te geven. Ik kom er aan. Vergadering wat uitgelopen....

Nu al een heel jaar dat het geen kat meer uit maakt waar ik ben, wat ik doe, waar en of ik veilig arriveer of vertrek.
Dertien jaar volg je elke dag elkaars leven. Ben je vierentwintig uur op vierentwintig betrokken op wat de ander doet en ervaar je de zorg en de bekommernis over hoe het met je gaat. Kan je vierentwintig uur op vierentwintig bij elkaar terecht.
En dan stopt het. Zonder waarschuwing. Zonder uitleg. Niets meer.

De woorden van de teamverantwoordelijke brengen een lawine van verdriet naar boven. Door mijn tranen heen de baan proberen volgen is waarschijnlijk niet echt voorzichtig zijn maar alles in mij wil op dat moment alleen maar naar huis, weggedoken in de zetel mezelf laten gaan en opnieuw rust vinden.

's Avonds toch maar vertrokken naar een etentje met ex-collega's. Ze vertellen opgewekt over de verhuis van hun dienst naar een nieuw pand. Hoe ze nu elk een plooifiets hebben gekregen om vanuit de rand van de stad naar het werk te gaan. Ze vertellen over de medische problemen van drie van de collega's die er daardoor niet bij konden zijn. Ze vertellen over kleinere en grotere incidenten met cliënten, met stielmannen die nog in de nieuwe ruimtes aan het werk zijn.  En ik luister. Ik stel vragen om niet onverschillig te lijken en betrokken te blijven. Maar het lukt me niet om te ontspannen. Om te ervaren dat ik er bij hoor. Hun verhalen raken niet meer aan de mijne. Ik ben geweerd  uit het team. Niet door hen, maar afgedankt door zij die de macht hadden.

Mijn vrouw verjaart vandaag. Wordt vijftig. En ik hoor ook niet meer bij haar. Ik vier niet meer mee.
Ik ben zo moe.