Met heel veel moeite mezelf er toe gebracht om uit bed te komen en de trein naar Brussel te nemen. Een hele dag met collega's van gedachten wisselen over uiteenlopende thema's. Ik heb er geen zin in. Het lukt me niet om interesse op te brengen. Urenlange theoretische bespiegelingen zijn nooit echt mijn ding geweest en de zeurende druk in mijn borst is moeilijk te negeren. Ik dwing mezelf om luidop mee te denken om mijn gedachten niet te laten afdwalen.
Als ik telefoon krijg van een leidinggevende zie ik dit eerst als een dankbare afleiding, een reden om even uit de vergadering te ontsnappen. Ik verwacht een casusvraag, hoop bijna op een vraag waarmee ik een tijdje aan de slag kan.
Maar ze wil weten hoe het met me is. Ze heeft een bezorgde sms gekregen van een verpleegkundige. Ik krijg er nauwelijks nog een woord uit. Alles doet pijn. Ze vindt dat het zo niet verder kan. Dat ik beter naar huis ga en wat rust neem. Zo nodig belt zij wel mijn chef. Al het binnengehouden verdriet braakt zich naar buiten. Ik kan geen zinnig gesprek meer voeren. Door te beloven dat ik naar huis zal gaan kan ik de telefoon afronden. Verstopt tussen twee kasten zak ik weg en heb ik minutenlang nodig om mijn lijf onder controle te krijgen.
Geen idee hoe lang ik weg geweest ben maar het voelt verdraaid ongemakkelijk om het vergaderlokaal opnieuw binnen te gaan en mijn plaats in te nemen alsof er niets gebeurd is. Niemand rechtstreeks aankijken, hopen dat het in het gedreven betoog van mijn collega's niet opvalt dat ik gehuild heb.
Maar de rest van de ochtend is om zeep. Het lukt niet meer. Als de middagpauze aanbreekt verontschuldig ik me voor de maaltijd, geef aan dat ik me niet te best voel en ga naar huis.
Opluchting en een ontladende huilbui op weg naar het station.
Veel vertraging waardoor ik zowat een uur op een trein moet wachten om uiteindelijk doodmoe thuis te komen.
Mijn baas gebeld, aangeven dat het even niet meer ging. Ik schrik als hij er van uit gaat dat ik wel een paar weken afwezig zal zijn. Dat was zelfs nog niet door mijn hoofd gegaan.
Ik beloof om het met mijn arts te bespreken. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Haar consultaties zitten vol voor de rest van de dag.
Ik weet het niet meer. Is thuis zitten en voortdurend overspoeld worden beter dan gaan werken?
De vele raadgevingen van mijn kinderen, collega's en vrienden brengen me voortdurend in de war. Geven me vooral het idee dat ik het niet goed doe, dat men meer en beter van me verwacht.
Ik moet plezier maken, de mooie dingen zien, best ook medicatie nemen, met vrienden afspreken, daten, nieuwe mensen ontmoeten, wat meer naar mijn therapeute gaan, misschien zelfs een andere nemen, een andere therapievorm kiezen, alle foto's wegdoen, mijn vrouw defrienden, mijn huis verkopen en ergens opnieuw beginnen, mijn interieur herinrichten, hopen op een nieuwe liefde waarvan men - op onduidelijke grond - overtuigd is dat die nog op mijn weg zal komen, sommigen willen me zelfs iemand aan de hand doen, mijn vleugels uitslaan...??? Vooral lichtpuntjes 'willen' zien.
Het spijt me. Ik probeer alle dagen overeind te blijven.
Ik kan het zelfs niet helpen dat ik vooral woede voel opborrelen bij al die goedbedoelde en bezorgde tips. Geen enkele sluit zelfs een klein beetje aan bij wat ik echt nodig heb.
Laat me dan maar even een ondankbaar nest zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten