Een lang weekend is achter de rug. Mijn poging om te werken zaterdag is gestrand op onvermogen om me te concentreren en aanhoudende somberheid. Zondag en maandag proberen opvullen met karweitjes om uiteindelijk nauwelijks iets gedaan te hebben. Zoveel dat zou moeten worden aangepakt, maar nergens zin in. Honger en geen goesting om mezelf iets klaar te maken. Naar buiten willen en het alleen niet zien zitten. Toch maar even met de hond gaan wandelen in de hoop om iemand tegen te komen die een praatje met me wil maken en verdrinken in eenzaamheid. Twee vrienden gebeld omdat ik me ellendig voel, even naar hun wedervaren geluisterd en dan nog ellendiger het gesprek beëindigd omdat het horen van een stem alle druk van binnen naar buiten dreigt te stuwen.
Mijn moeder belt omdat ze de boterkoeken uit de ontbijtmand die mijn oudste haar laten bezorgen heeft voor een late Moederdag niet alleen op krijgt. Dus gauw naar daar, zelfs al heb ik mijn ontbijt al achter de kiezen. Maar ze is zo nerveus voor een uitje later op de dag dat ze nauwelijks gaat zitten. Na drie kwartier laat ze verstaan dat ze moet voortmaken. Dus maar terug naar huis.
En gisteren... Pinkstermaandag opgeluisterd door honderden weerlichten. De geplande fietstocht met een vriendin gaat omwille van het weer niet door. Niet de moed om haar te bellen. Mezelf dan maar op een boek geworpen om even van de wereld te zijn. Zelfs lezen is een strijd. Verwoed pogen om me te concentreren. Uiteindelijk weet het me te boeien en ben ik alweer een paar uur verder.
Vandaag terug aan het werk na een slapeloze nacht. Het onweer hield me wakker met urenlang gepieker tot gevolg. Golven van ongeloof als ik me even troost aan herinneringen om dan de rauwe werkelijkheid weer onder ogen te zien. Momenten van rust afgewisseld met huilbuien en wanhoop.
Een heel weekend telkens opnieuw het verlangen om iets van haar te horen wegduwen en niet kunnen geloven dat zij me nu helemaal uit haar leven gebannen heeft. Terzelfdertijd beseffen dat de realiteit is wat het is. Ik ben alleen. Zij geniet volop van haar nieuwe leven getuige de foto's op haar facebookpagina's.
Bij collega's gaan observeren hoe zij ouderbijeenkomsten aanpakken. Moeite om mijn ogen open te houden. Vermoeidheid die ik toch nog de rest van de dag zal moeten negeren want er wacht me nog werk dat af moet en vanavond komen er cliënten.
Hopen op een of andere calamiteit die dit gekkenwerk doorbreekt, dat ik dit even niet meer hoef verder te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten