Euthanasie

Het verhaal van mijn cliënte laat mij niet los. Haar beschrijving hoe ze aanwezig was bij de euthanasie van haar vader ontroert.
Sereen kunnen gaan. Omringd door je kinderen. Afscheid nemen in schoonheid omdat het leven geen kwaliteit meer biedt.
Wetende dat je een vol leven gehad hebt. Mooie momenten gedeeld. Het is goed geweest. Het is ook genoeg geweest.

In mij een verlangen om te kunnen gaan. Niet meer de pijn te moeten dragen. Niet meer voor een lege toekomst elke dag verder te moeten. Het weegt te zwaar.
Het is goed geweest. Ik heb gefaald maar ik heb geen spijt van de keuzes die ik gemaakt heb. Ik heb fantastische momenten beleefd. Me heel dicht bij mensen, bij mijn vrouw, bij de kinderen gevoeld. Intens en veel bemind. Liefde gegeven en gekregen.
Ik ben fier op de kinderen en hou met heel mijn wezen van hen. Het is tijd om hen los te laten. Volwassen mooie mensen op hun eigen weg.

Het intieme beeld van mezelf omringd door de kinderen biedt troost. Na een intense knuffel zachtjes wegzinken in de verdoving van een injectie om dan langzaam weg te sterven. Zonder pijn, zonder de verstikkende druk in mijn borst die al een heel jaar mijn adem afsnijdt.
Het verdriet van de kinderen zal opgevangen worden door de snelle activiteiten en vriendschappen van een jong leven. Ze hoeven zich dan geen zorgen meer te maken over het verdriet van hun moeder.

Mijn lichaam geschonken aan de wetenschap. De kinderen hebben niets met een kerkhof en hoeven dan geen grafsteen te onderhouden. Er is geen partner meer die nood heeft aan een plek om te rouwen.

Een leven dat afgerond is. Te vroeg misschien maar ik heb niet de kracht die mensen in mij vermoeden om door te doen. De zin en het verlangen om te leven zijn er niet meer. Ik wou dat het anders was, dat het zo niet gelopen was. Maar het is wat het is.
Ik wil stoppen met piekeren over wat ik anders had moeten of kunnen doen. Ik kan er niets meer aan veranderen. Ik heb alleen maar liefgehad. Maar dit leven kan ik niet aan. Dit leven wil ik niet.