Weet je wel hoeveel camionettes van Eandis er rond rijden? De frustratie klinkt door elk woord heen. Mijn collega verbijt nauwelijks haar tranen als ze vertelt hoe ze nog steeds worstelt met de verwerking van haar echtscheiding. Telkens opnieuw geconfronteerd worden met dingen die herinneringen oproepen haalt haar voortdurend uit balans. Na een periode van vernederingen en fysiek geweld heeft ze nochtans anderhalf jaar geleden zelf de stap tot de scheiding gezet.
Maar het lukt haar niet om haar leven weer op te nemen. Ze ziet een beperkt aantal cliënten omdat er nu eenmaal geld in het laatje moet komen. Ze probeert er te zijn voor haar kleine kinderen in de week dat zij ze onder haar hoede heeft maar het is duidelijk dat ze lijdt, dat functioneren amper lukt.
Psychologie van de schaarste. Eenzaamheid en leegte die je gedachten overnemen. Die je denken in een tunnelvisie terecht doen komen. Een hersenmassa die alles oppikt dat gelinkt is aan het gebrek aan verbinding terwijl je er terzelfdertijd niet meer in slaagt om je te focussen op andere zaken. Al de rest zit in de weg voor een brein dat enkel maar rumineert op alles wat met de pijn van het missen en het trauma te maken heeft. Zoals iemand die honger heeft, bewust en onbewust alleen maar oog heeft voor dingen die met eten te maken hebben. Dingen kunnen dan ook niet meer gerelativeerd worden. Concentratie op andere zaken lukt nauwelijks. Er is gewoonweg geen bandbreedte meer beschikbaar.
Zo herkenbaar is de verzuchting van mijn collega. Ik zie al een jaar lang overal donkere Seats rijden om dan te versnellen of te vertragen om toch maar te kunnen ontwaren of mijn vrouw niet achter het stuur zit. Het is alsof iedereen nu of in Zottegem woont, elk evenement daar wordt georganiseerd of elkeen daar om een of andere reden moet zijn. De drang om tussen mijn taken door iets van haar op te vangen is zo sterk dat ik supernerveus, kribbig en gespannen word als iets of iemand me verhindert mijn computer aan te zetten. Mindfulness oefeningen om dit tegen te gaan ten spijt.
Zelfs als ik al rijdend tracht om mijn piekeren te stoppen door de nummerplaten van de auto's voor me te lezen blijkt plots een groot deel van de wagens van een Zottegemse garage afkomstig. En overal zie je koppels hand in hand teder met elkaar omgaan.
"Het is zo beschamend dat ik er niet in slaag om hier doorheen te komen. Dat ik soms mijn bed, mijn huis niet uit durf, dat ik het niet aan kan om onder de mensen te komen". Gegeneerd vertelt ze dat ze de vorige keer verstek heeft laten gaan bij de intervisie omdat ze zich te rot voelde om langs te komen.
En toch probeert ze elke dag een knop om te draaien... voor de kinderen, om te kunnen werken.
Terwijl 'hij' gewoon doorgaat met zijn leven, met zijn piepjonge vriendin. Alsof er niets gebeurd is. En straks komt er misschien nog een kind.
De tranen rollen over haar wangen terwijl de woorden er met horten en stoten uit komen. Colère en machteloosheid.
Schaamte omdat het niet lukt. Schaamte door de non-verbale en soms uitgesproken reacties van mensen als ik durf, zelfs zonder er veel woorden aan vuil te maken, aan te geven dat het niet zo goed met mij gaat.
Frustratie ervaren omdat ook mijn vrouw verder gaat met haar nieuwe leven, met haar nieuwe gezin, binnenkort met haar nieuwe hond. Door vele mensen bejubeld. Ze is toch zo'n fantastische vrouw.
Zelf voor niemand nog van betekenis.
Het is zo herkenbaar.
Ik heb vandaag dan ook voor het eerst flagrant gelogen. Helemaal niet 'ik' maar ik voel me steeds meer in de hoek gedrongen. Steeds minder mezelf onder mensen. Het heeft immers bijna iets pathetisch, iets zwak als ik na meer dan één jaar nog zou aangeven dat ik me niet goed voel. Dat is duidelijk niet wat mensen verwachten te horen als ze vragen hoe het met me is. En ik wil niet dat mensen me zielig vinden of erger nog gestoord, een probleemgeval. Dus toen deze ochtend een collega vroeg hoe het met me was zei ik quasi vrolijk, 'goed hoor, 't zonnetje schijnt, he?' Punt andere lijn.
Bij mijn intervisie-collega kon ik wel even mezelf zijn. Hoefde ik geen rol te spelen. Hoefde ik niet te liegen. Voelde ik herkenning en erkenning. We konden samen even lachen met onze miserie. Zelfs al hebben we er geen van beiden een idee van of en hoe we hier door heen geraken. Het zal in ieder geval niet zonder kleerscheuren zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten