Mijn agenda staat veel te vol vandaag. Er moet nog heel wat voorbereid worden voor volgende week en ik voel lichte paniek opsteken als de vergadering deze ochtend dan ook nog dreigt uit te lopen.
Gauw een kleinigheid eten met de collega's vóór ik naar de trein spurt.
Opnieuw zijn het vakantie ervaringen die gedeeld worden aan tafel. Mijn keel snoert dicht als mijn Oost-Vlaamse collega laat horen dat ze het toch geen goed idee vindt dat ik geen vakantie opneem. Wil ik er dan niet een paar dagen echt uit zijn? Dat heeft iedereen toch nodig?
Al mijn beheersing aanspreken om quasi rustig aan te geven dat een vakantie alleen me niet echt aanspreekt of plezant lijkt. Alles in mij schreeuwt. Ik wou dat het mogelijk was. Eens echt opnieuw kunnen genieten, er 'uit' kunnen zijn. Geen verdriet, wanhoop, frustratie of die eeuwige vermoeidheid voelen die me in de greep hebben van het ogenblik dat ik stop met werken. Nu reageren mensen alsof ik het niet wil. Alsof ik er zou kunnen voor kiezen om net als vroeger, alsof er niets gebeurd is, te genieten van een deugddoende vakantie en me te ontspannen in plaats van me zelf te moeten recht houden door altijd door te doen.
Mijn volle agenda geeft me een dankbaar excuus om snel van tafel weg te vluchten
Op de trein onmiddellijk verder werken. Maar thuis gekomen ben ik nauwelijks een kwartier aan de slag of mijn collega komt overstuur de praktijkruimte buiten. Ondersteboven van het traumaverhaal van een cliënte. Wat maken mensen toch mee? Onzeker over hoe ze het heeft aangepakt.
Dus even de tijd nemen om haar te laten ventileren, om haar op weg te helpen. Als haar volgende cliënt zich een half uurtje later aandient is ze rustig en kan ik me met een zucht weer op mijn PowerPoint concentreren. De knoop in mijn maag opgeroepen door de onverwachte emotionaliteit negeren.
Ik krijg niet veel tijd want een telefoontje van mijn dochter is spelbreker. Net terug van Portugal moet ze opgehaald worden aan het station. Gauw in de auto en op mijn pantoffels naar daar. Ik tref haar helemaal over haar toeren aan. In haar verstrooidheid heeft ze haar bagage op de trein vergeten. Geen knuffel of opgewekte reisverhalen, wel zelfverwijt en verslagenheid.
De loketten zijn dicht. Een telefoontje naar de NMBS. Doorrijden dan maar naar Aalst. Daar levert een telefoontje van de loketbediende geen teruggevonden trolley op. We worden verwezen naar de site om ons 'verloren voorwerp' door te geven. Mijn dochter is stil. Haar in Lissabon gekochte nieuwe spulletjes, haar kleren, de gloednieuwe reiskoffer ...twijfelachtig of we die nog weer zien. Ik heb niet de fut om haar op te peppen.
Meer dan een uur verloren. Mijn werk nog verre van klaar. En binnen anderhalf uur word ik bij vrienden verwacht om iets te gaan drinken op een plaatselijke kermis.
Mijn dochter is hongerig en ik heb nog geen eten in huis kunnen halen.
Ik hak de knoop dan maar door. Mijn vrienden afgebeld en nog een paar uur doorwerken.
Nu uitgeput en ontzettend verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten