De Ankara-vrouwen zijn ziek, hebben familiale problemen of andere issues die hen beletten om de geplande uitwisseling te laten doorgaan. Met een dubbel gevoel de mail doorgenomen. Ik had me er net op ingesteld om in het Allerheiligenverlof een paar dagen vakantie te nemen om een Turkse logee te ontvangen. Even niet werken. Het deelnemingsgeld was al betaald. Ik had me voorgenomen dit weekend uit te zoeken welke plekjes ik met haar zou bezoeken.
Maar het gaat dus niet door. Soit.
Ondertussen aan het werk blijven. Bijna onwerkelijk beseffen dat ik er in slaag om telkens weer mijn knop om te draaien, mezelf min of meer opgewekt voor te doen. Quasi hartelijk de teams toespreken en verder te helpen. Collega's zijn vriendelijk en lijken mijn werk wel te appreciëren. Ik ga zorgvuldig persoonlijke vragen uit de weg, anders slaag ik er niet in me recht te houden. Pas als ik naar huis ga kan ik spanning en emotie lossen, kan ik de confrontatie met mijn leegte niet meer vermijden.
Bevreemdend om mezelf dingen helemaal anders te zien aanpakken dan vroeger, puur uit zelfbehoud.
Gisteren een nieuwe teamverantwoordelijke bij mij thuis voor een overleg. Thee met koekjes staan klaar maar ik mijd om haar mijn persoonlijke ruimtes te laten zien. Gewoon in mijn bureau, niet even spontaan het huis laten zien. Bang voor vragen. Bang voor opmerkingen die raken. Bang dat ik er dan niet in luk professioneel te blijven, dat het altijd aanwezige blok zich naar buiten zou stuwen.
Geen idee wat ze zelf al weet van mijn situatie. Haar rechtstreekse collega's zullen vermoedelijk wel iets gezegd hebben. Wat weet ik niet.
Dus heel efficiënt vergaderen. Na twee uur allebei tevreden met het resultaat doch kwaad op mezelf om de afstand die ik zelf in stand houd. Geen idee hoe ik dit moet doorbreken.
Geen idee hoe ik én kan functioneren én mezelf weer kan zijn.
Pff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten