En heb je goed gevierd gisteren? Ik weet niet wat ik moet antwoorden als mensen me via de chat vragen hoe ik mijn verjaardag doorgebracht heb. Ik had bewust geen verlof genomen om iets om handen te hebben. Al om vijf voor zeven de deur uit, me scherp bewust dat er ook dit jaar geen verjaardag knuffel of kussen zijn bij het ontwaken. Gewoon helemaal alleen wakker worden. Geen cadeautje bij het ontbijt, geen geluksgevoel, geen ontroering bij de vertrouwde attenties.
Me onderweg focussen op de baan. Eens ter plaatse focus op het werk. Tussendoor voortdurend het verlangen om vandaag iets van haar te horen. Terzelfdertijd weten dat dit niet gaat gebeuren, dus terug mijn aandacht op het werk richten.
Hoewel ik mijn verjaardag nergens en bij niemand ter sprake gebracht heb om te vermijden dat ik in pijnlijke situaties zou komen word ik al snel verrast door een sms'je van mijn ex-collega's. Dat hebben ze, behalve in het jaar na mijn ontslag, nog niet eerder gedaan. Het ontroert dat ze aan me denken.
Een hele dag druk bezig blijven. Eventjes de stad in om een leeg moment door te komen. Dan gaan eten bij mijn moeder. Gespannen. Mijn zoon verwacht rond zes uur zijn schoolresultaten. Hij wacht ze af om dan door te reizen naar Kroatië met vrienden. Mijn ongerustheid rond deze trip speelt me parten. Vijf uitgelaten jongeren die graag een pint drinken met de wagen laten vertrekken. Niet goed voor mijn moederhart.
Maar als het telefoontje komt, opluchting. Hij heeft zijn diploma gehaald. Eén zorg minder. Mijn dochter had al een dag eerder goed nieuws. In al haar vakken geslaagd.
De opluchting, de spanning en de eenzaamheid ontladen zich in een huilbui als ik thuis kom en ik mijn oudste dochter aan de lijn heb. Haar 'gelukkige verjaardag' doet de opgehoopte krop in mijn keel ontploffen en het doet goed om te horen dat ze me mist.
Nee, ik heb niet gevierd. Ik heb er wel over zitten piekeren. Zou ik een paar mensen vragen om iets te komen drinken? Zou ik het aan kunnen? Wat als ik begin te wenen? Wat moet ik hen aanbieden? Wanneer moet ik boodschappen doen in een week dat ik elke avond aan het werk ben? Krijg ik mijn huis op tijd aan de kant na het werk? Krijg ik het georganiseerd? Kan ik het wel gezellig maken? Wie zou er willen komen?
Ik liep vast in deze vragen. Realiseren dat ik niet in de juiste stemming ben om nu anderen te vermaken of het anderen gezellig te maken. Dat ik bij ontmoetingen met vrienden vroeger ook rekende op hulp van mijn vrouw. Om wat op te ruimen, samen de hapjes te maken, te animeren of glazen te vullen. Samen klaarden we het en genoten we er van. Alleen kan ik het ook maar dat wordt hectisch, vermoeiend en stresserend.
Het idee dan maar laten vallen. De eenzaamheid nog sterker aanwezig maar het geeft wel rust.
Ook een verjaardag passeert als andere dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten