Bestolen

Als hij belt dat hij onderweg naar huis is rinkelen er heel wat alarmbelletjes in mijn hoofd. Maar hij moet rijden dus hij houdt het kort. Mijn zoon komt twee dagen eerder dan verwacht terug van Kroatië.
Pas deze ochtend om half negen laat hij via een sms'je weten dat hij gearriveerd is bij zijn vriendin. Ik bel en hoor onmiddellijk dat hij down en terneergeslagen is. Zijn vrienden en hij zijn in een discotheek in Split via hun mastercard heel wat geld afhandig gemaakt. Onder het mom van een technisch falend apparaatje hebben ze verscheidene keren opnieuw hun code moeten inbrengen. Daarenboven hebben ze, half dronken en uitgelaten,  niet gemerkt dat het bedrag, in een vreemde munteenheid, aangevuld werd met een paar nullen. Ze zijn elk honderden euro's kwijt. Bij de aangifte die ze twee dagen later deden - zo lang duurde het voor ze door hadden dat er iets mis was - werden ze na uren wachten gewoon uitgelachen door de plaatselijke politie.


Er zat voor de berooide groep jongeren niets anders op dan hun vakantie af te breken en terug te keren naar huis.
Deze ochtend dus naar de bank en navragen of er iets kan ondernomen worden. Formulieren ingevuld en maandag moet hij opnieuw met zijn maten naar de politie om hier aangifte te doen.


Zijn vervroegde terugkomst laat ons wel toe naar zijn proclamatie te gaan. Het is een bedrukte zoon die naast me in de wagen zit. Hij realiseert zich dat hij niet de middelen heeft om zijn rekening aan te zuiveren als de afrekening komt. Al het geld van zijn vakantiewerk is opgesoupeerd.
Het passen van zijn toga en het poseren voor de foto's met zijn afstudeerbaret op het hoofd  - de kwast aanvankelijk nog links dragend- tovert wel even een lach op zijn gezicht.

Gevoelens van trots en eenzaamheid wisselen af. Tijdens de receptie achteraf voel ik aan dat hij zin heeft met zijn vrienden promovendi nog wat te drinken. De ouders van enkelen van hen zijn al vertrokken, dus ik begrijp de boodschap en vertrek in mijn eentje terug naar huis. Gelaten besef ik dat alleen zijn, nergens echt bij horen, nu eenmaal mijn realiteit is.

Twee uur later een telefoontje. Of de uitnodiging om iets te gaan eten om zijn proclamatie te vieren nog geldt? Ze hebben honger. Het is al laat.
We gaan naar een restaurantje dat zijn vriendin kent. Er zit verrassend weinig volk voor een zaterdagavond dus we hopen snel bediend te zijn. Maar anderhalf uur later hebben we nog niets gekregen. Gelukkig maakt het bijpraten met de kinderen het wachten wel gezellig.  En dan komt een dienster vragen of we niets willen bestellen. Verbijsterd, we hebben al lang doorgegeven wat we wilden. Blijkbaar is dat verloren gegaan.
Dus opnieuw de bestelling opgenomen. De verzekering dat de pasta's die we vragen niet langer dan een kwartiertje op zich gaan laten wachten.
Geen excuus van haar collega die de eerste maal de bestelling heeft opgenomen. Wel telkens een norse, boze blik als ze passeert. Misschien een reprimande gekregen?
Het worden nog meer dan twintig minuten wachten. Tot hun verbazing blijken de kinderen een andere pasta gekregen te hebben dan ze gevraagd hebben. De dienster er maar weer bij geroepen. Laconiek antwoordt ze dat deze sneller klaar was dan de gevraagde en ze ons niet langer wilden laten wachten???
We krijgen er  ter compensatie een drankje van het huis bij. De kinderen zijn blij dat ze iets te eten hebben en laten het maar zo. Maar de wasem van het eten gecombineerd met de vermoeidheid door een nacht rijden, de honger  en vermoedelijk de ervaren stress van de dag, werken zwaar in op de maag van mijn zoon. Misselijk moet hij zich terugtrekken in de toiletten. Hij  krijgt geen hap door zijn keel. Hij is uitgeteld. Zijn eten dan maar meegenomen in een doggy bag.
Hier zien ze ons niet meer weer.