Zijn handen duwen zachtjes tegen mijn borsten aan waarbij hij met zijn vingers voorzichtig mijn ribben aftast. Het blok stuwt plots met een overweldigende stoot herinneringen en opkomend verdriet naar mijn keel.
Ik voel de handen en de lippen van mijn vrouw die mijn borst en tepel zoeken, strelen, liefkozen. Heel mijn lijf en huid reageert. Met al mijn kracht mijn aandacht naar mijn ademhaling sturen. Niet voelen. Zeker niet voelen. Niet beginnen wenen.
Ik lig hier immers op de tafel bij mijn osteopaat. Geen plaats om hunkering of verdriet toe te laten. Als hij achter me staat en mijn nek manipuleert voel ik zijn handen door mijn haar gaan. Ik sluit mijn ogen en merk gefrustreerd hoe er toch tranen langs mijn ooghoeken ontsnappen. Stilletjes hoop ik dat hij het niet ziet maar net voor hij me vraagt recht te komen streelt hij ze zelf heel lief weg.
Slikken en nog eens slikken. Ik krijg er geen woord uit maar hij laat het gewoon zijn.
Als ik de beheersing over mijn stem terug heb, quasi nonchalant polsen naar zijn gezondheid.
Hij leeft van controle naar controle na een herval van huidkanker. Maar hij is positief. Hij voelt zich goed en heeft er vertrouwen in. Hij probeert samen met zijn vrouw te genieten van elke dag die hen gegund is. Al de rest is nu relatief.
Mijn spieren doen pijn maar mijn ruggengraat voelt een stuk beweeglijker als ik buiten kom. Op naar het werk, naar het afscheidsfeestje van mijn collega.
Van binnen zindert het verdriet na. Het verzwaart hoe dichter ik Leuven nader, hoe meer ik besef dat ik mijn collega voor de laatste keer ga zien. Geen fijne samenwerking meer. Ze zal er niet meer zijn als ik het even niet meer zie zitten. Niet meer putten uit haar enorme creatieve ideeëntrommel die ze nu elders gaat inzetten. Ze gaat een totaal andere uitdaging aan.
We blijven vrienden op facebook. Zullen af en toe nog wel iets opvangen van elkaar maar onze wegen gaan uit elkaar. Weer loslaten. Ademen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten